Hevig zwaaiend komen ze de trap af en na een hartelijk hallo wordt ons gelijk medegedeeld "dit doe ik nooit meer" waarop Betsy heel droog antwoorde "oh dan zal ik zeker alleen terug moeten". Hilariteit alom. Na hun verhaal aan gehoord te hebben en ze uitgeraast waren, was het tijd om richting de farm in Glen Bain te rijden. Een rit van 2 uur, waarin we gelijk op de hoogte gebracht werden van alle roddels en nieuwtjes uit de buurt, en alle groetjes gekregen van bekenden, vrienden en familie. Omdat ze om 5 uur in de middag aankwamen wilden wij nog wel wat eten en zijn we opweg naar de farm gestopt in een Hamlet genaamd Ardill. Ardill passeer je ongeveer half verwege de rit. Ardill was vroeger een dorpje maar is sinds 1996 een Gost Town en de population is 0. Wel is daar nog steeds de Ardill Saloon, wat een uniekum is dat deze nog steeds open is voor een maaltijd, koffie of een alcoholishe versnapering. Een reden om daar even binnen te wippen voor wat over heerlijke Chicken wings, frietjes en voor de dames een fantastische bak sla, uiteraard wordt er gelachen om de grote van de salade. Zo is het nu eenmaal hier, alles is groot. Nadat de bak sla verorberd is doen de dames zich nog tegoed aan de nodige Chicken Wings. Gezellig is het, en nadat alles is op gegeten (de dames hadden geen honger????) wordt het gasten boek ingevuld en worden de uitbaatsters hartelijk bedankt en nog voor we bij de deur zijn horen we ineens "Tot Volgend Jaar" dit kwam uit de mond van mijn moeder. De desastreuze heen reis was weer al vergeten.
De Ardill SaloonWe hebben er heerlijk om kunnen lachen om deze uitspraak. Eenmaal aangekomen bij ons thuis komen er natuurlijk weer allerlei lekkernijen zoals hagelslag en kaas uit de koffers te voorschijn. Dit is een vereiste, iedereen is welkom maar als je bij ons wilt verblijven moet er wel Hagelslag mee genomen worden, zonder hagelslag blijft de deur op slot. ;-)
De volgende morgen vallen ze gelijk met hun neus in de boter, het regent weer eens voor de verandering en niet zomaar een buitje nee het is een druilerige regendag wat voor de rest van de dag aanhoud. 's Morgens eerst bij praten, en later op de dag gaan ze samen met Jacqueline naar Gravelbourg om boodschappen te doen en even koffie drinken bij Toos in Cafe Paris.
Het doel van het bezoek was om lekker thuis te zijn, op en rond de farm en niet te vaak opweg, want dat hadden ze de vorige keer al gedaan. Er stonden wel wat bezoekjes en bezienswaardigheden op het verlanglijstje, dus die besproken en bekeken hoe we die in konden passen. Jacqueline zou nog enkele dagen werken en op donderdag zou de beton in de nieuwe werkplaats gestort worden. Dit moest in die week gebeuren omdat onze betonman voor 4 weken op vakantie ging. De eerste dagen werden dan ook door gebracht met huishoudelijke handelingen zoals wassen, strijken en was opvouwen, en tussen door werd er een puzzeltje gemaakt of een dutje gedaan.
Jacqueline en ik waren in de nieuwe werkplaats bezig want daar moest nog betonijzer in, en de pijp voor de vloer verwarming. 2500ft (825 meter) pijp moest er gevlochten worden. Een hele klus om het op tijd klaar te krijgen maar het is gelukt. Donderdagmorgen om 6 uur waren we klaar en om 8 uur zou de crew komen om de beton te storten. Ik hoef je niet uit te leggen dat het korte nachtjes waren, want overdag wilden we toch ook onze gasten vermaken. Zondag gingen we de buurt verkennen en even bij Ron en Judy op de koffie.
Zoals je ziet is Ron een hard werkende farmerRon is met mij mee gegaan naar Nederland toen ik in Januari 2009 naar Nederland kwam, om al onze spullen te verschepen. Ron en Judy zijn in de tussentijd hele goede vrienden geworden. Geheel toevallig had ik ontdekt dat er in Mossbank ongeveer 45 minuten rijden van ons een RCAF Bommen en schiet school uit de tweede wereld oorlog was. Althans wat er nog van over is. Het was een tweede wereld oorlog Britisch Commonwealth Air Training Plan training facility. Deze werd gebruikt van 1940 tot 1944 om soldaten op te leiden om bommen te gooien, en te schieten vanuit een vliegtuig. Deze locatie was geschikt omdat het nabij gelegen meer,(Old Wives Lake) werd gebruikt om de bommen te droppen als training.
Elk jaar worden bij dit monument nog kransen gelegd om de gevallen soldaten te herdenken.Al wat nog over is zijn de oude landingsbanen, de funderingen van de hangars en de Gunnery backstop. Dit is een betonnen wand die als bescherming dient voor rond vliegende kogels. Objecten werden voor deze wanden geplaatst en dan werden deze objecten beschoten vanuit aanvliegende vliegtuigen.
Gunnery BackstopLange tijd is dit voormalig vliegveld gebruikt door de Snowbirds een militair demonstratie (stunt) squadron. Dit voormalig vliegveld was voor hun makkelijk te bereiken omdat zij alleen mogen oefenen binnen een bepaald gebied op de prairies. Nu moeten ze vanuit hun nieuwe vliegbasis 15 Wings uit Moose Jaw eerst naar dit voor hun bepaalde gebied vliegen voordat ze met hun training kunnen beginnen. Onverwachts kun je dus getrakteerd worden op een prive vlieg show als je op het juiste moment dit gebied passeerd. Helaas werd er niet gestunt toen wij met Ma en Betsy daar ter plekke waren.
St. Victor was het volgende waar we naar op uittrokken.
St. Victor is een heel klein rustig plaatsje
gelegen tussen de heuvels 1.5 uur rijden naar het zuiden, wat is er dan
zo bijzonder aan St. Victor. Het plaatsje heeft zo'n 50 inwoners maar
het stadje is wel onderhouden en ziet er voor Canadese begrippen mooi en
romantisch uit. Veel historie vind je hier ook en het is bekend om zijn
Petroglyphs. Wat zijn Petroglyphs hoor ik jullie nu gelijk zeggen?
Petroglyphs zijn tekeningen, in gekrast (Carving) in de rotsen of
stenen. Allerlei figuren zoals handen, hoofden, Grizzly beer poten, Deer
Tracks enz. zijn ingekrast in zandsteen. Het is voor de geleerden nog
steeds een raadsel hoe en waar deze inscripties vandaan komen, wat ze
wel weten is dat ze vele honderden jaren oud zijn. De First Nations
(Indianen) komen hier regelmatig naar toe omdat dit door hun gezien wordt als een religieuze en heilige plaats. Het is niet bekend of de indianen ook werkelijk deze inscripties gemaakt hebben het vermoeden is dat ze van voor 1750 zijn. St Victor laat ook zien dat Saskatchewan niet vlak is zoals zovelen zeggen en dat er ook veel moois is te zien.
Zoals je kunt zien is Saskatchewan niet zo vlak als velen denken en zeggen
Rechts in het midden van de foto is water
Als je goed kijkt naar de foto zie je vaag de inscriptiesHet Food Festival wat elk jaar in Gravelbourg gehouden wordt viel ook precies in de vakantie van Ma en Betsy. Gravelbourg heeft vele culturen wat resulteerde in een festival waar elk land hun lekkernij klaar maakt en tentoonsteld aan de andere culturen. Natuurlijk kan er ook van geproefd worden. Je kunt jezelf voor weinig dik en rond eten aan allerlei lekkernijen van India, Brazillie, Mexico, Duitsland. Ierland, Thailand, Korea en nog vele anderen waaronder natuurlijk ook Nederland. Dit jaar hadden we Bitterballen en natuurlijk de overheerlijke Nederlandse kaas. De boel voor de gek houden doen we natuurlijk ook graag dus hadden we mijn moeder wijs gemaakt dat ze als echte herkenbare Nederlander daar moest verschijnen anders zou ze niet naar binnen mogen. Wat resuteerde in een verkleed partij zoals de standhouders ook verkleed zijn in hun land van afkomst. Ik vermoede dat ze zodra ze binnen was haar kostuum wel zou uittrekken maar niets was minder waar, ze genoot uitmuntend van alle aandacht die ze kreeg en paradeerde als een echte Beatrix door de zaal. Ze zegt altijd dat ze geen engels kan maar ik denk dat ze met alle 450 bezoekers van het festival gepraat heeft ;-).
Een rodeo stond ook op het programma, je kunt de prairies niet verlaten zonder natuurlijk een echte rodeo te hebben gezien. Rodeo's worden de hele zomer gehouden door Saskatchewan en Alberta en tellen mee voor de finals gehouden in November in Regina. Het hoogte punt van de rodeo is natuurlijk bull riding. Vele bull riders reizen van rodeo naar rodeo om te proberen het 8 seconden vol te houden op een stier die flink te keer gaat, een 8 seconden rit niet zonder gevaren. Ook een bokkend paard bedwingen hoort hierbij en nog diverse andere takken van het vroegere Cowboy leven.
Toch het Bull rijden is het meest gevaarlijke omdat de Bull rider vaak na te zijn afgeworpen belaagd kan worden door de bull. Hiervoor hebben ze dan weer Bull fighters in de ring staan die de Cowboy proberen te beschermen tegen de horens van de bull. Een beroep wat je maar een paar jaar kunt uitoefenen als je het overleeft. De Cowboys die reizen van rodeo naar rodeo kunnen in een weekend een paar duizend dollar verdienen als ze er weten op te blijven zitten, wordt je afgeworpen, sorry geen geld. Sommige Cowboys doen zaterdag de ene rodeo en reizen dan de volgende dag naar de andere rodeo. Je tijd en je score blijven staan en de cowboy die het 8 seconden volhoud en dan met de hoogste score, gaat met het meeste geld naar huis. Geen bekers vaantjes of andere flauwekul daar doen ze het niet voor, it's all about the money.
Hier zie je hoe de Bull Rider bijna op de hoorns wordt genomen, de 2 Bull Fighters weten het nog net op tijd te voorkomen.De Big Muddy tour. De Big Muddy tour stond hoog op hun verlanglijstje omdat deze de vorige keer door regen niet door ging. Iedereen denkt nu natuurlijk Muddy is toch modder en daar heb je regen voor nodig, dat klopt ook maar de Big Muddy hier is een vallei die Big Muddy Badlands is genaamd. Deze vallei is ontstaan door smeltend ijswater in de ijstijd en erosion van de aarde. Vandaar Muddy. De Big Muddy Vallei is vooral bekend door dat eerst de indianen onder leiding van groot Sioux opperhoofd Sitting Bull vanuit North America daar naar toe werden gejaagd. Sitting Bull heeft zich later over gegeven en is terug gekeerd naar America om zijn volk niet aan de hongerdood te laten sterven en hij en zijn gevolg zijn in 1881 onder gebracht in reservaten in north America. Enkele stam leden zijn in de North West Terretories (nu Saskatchewan) achter gebleven en afstammelingen van hun leven nu nog steeds in reservaten in Canada. Niet lang na het overgeven van Sitting Bull doemde er een ander probleem op in de Big Muddy, genaamd Outlaws of te wel mensen die zich buiten de wet stelden en hun eigen regels hadden. De Big Muddy met de vele heuvels en grotten (Caves) was een geweldig onderduik adres voor de vele Outlaws zoals Dutch Henry, Sam Kelley, ex-policeman Frank Carlyle en voor jullie wel bekend Butch Cassidy and the Sundance Kid, verder waren er nog velen, te veel om allemaal op te noemen. Later ga ik nog een heel hoofdstuk op deze website weiden aan de historie van de indianen en de Outlaws en al de ranchers hier in de omgeveing die mee deden met de Outlaws omdat ze bang waren voor de veiligheid van hun gezin en leven. Het werk wat de Outlaws hoofdzakelijk deden waren paarden stelen en train robbery's. Er zijn wat leuke verhalen op gedoken over de Outlaws hier die ik later met jullie zal delen. Ook op deze tour kom je ook langs allerlei oud indianenen kampen waar Wig Wams hebben gestaan en waar Tribe rings gemaakt van stenen nog steeds liggen. Deze Tribe rings zijn ringen waar stamhoofden elkaar ontmoeten en vergaderen over hoe en wat en ook werden er daar vonnissen besproken. Een soort rechtbank dus. In de 1800 en 1900 deden ze dus ook al aan vergaderen dus daar is nog niet veel aan veranderd. Hierover dus later meer.
Castle Butte
Deze ingang gaat helemaal binnen in Castle Butte slingerend naar boven en kun je dus mijlen ver zien. Werd dan ook gebruikt als uitkijk punt door zowel de North West Mounted Police als door de outlaws. Deze grot is gevormd door regenwater wat zijn weg naar beneden heeft gevonden.
Slingerend wordt je door de heuvels geleid.
De grot waar Sam Kelly zich verborgen hield als de North West Mounted Police aan het patrouileren was.
In deze grot werden de gestolen paarden verborgen gehouden, tot dat de kust veilig was. De palen die aangebracht zijn is uit veiligheids overweging gedaan voor toeristen om de ingang tegen instorten te beschermen.
Ingang van de Ceremonial Circle. Je moet die gebruiken om in en uit de
cirkel te stappen, doe je dat niet en stap je over de stenen heen dan
ben je de sigaar en zal je iets ergs over komen.
De grens met Montana USA. Net achter de bomenrij begint Montana.
Hier komen elk jaar enkele Indianen stammen samen en hangen dan gekleurde doeken op. De uit einden van deze doeken worden dan geknipt als een soort veren. Aan het eind van de ceremonie werden voorheen altijd de doeken weer weggehaald, het is voor hun een geloof en hoop in vrede. Vanaf 9/11 toen de Taliban in de Twin Towers vlogen laten ze de doeken hangen in de hoop op wereld vrede.
We hebben de oudjes ook nog los gelaten in Moose Jaw want er moesten natuurlijk ook nog souveniers gekocht worden voor hun zelf en voor de klein kinderen. Ook hebben ze nog een tour gemaakt door de stad zelf met een Trolly. Deze Trolly's werden van 1911 tot 1932 gebruikt voor het vervoer van passagiers. Toen werden ze aangedreven door electriciteit Kabels. Nu is het een replica aangedreven door een motor op aardgas. Om het geheel compleet te maken was er die dag ook nog een parade dus werd het al met al een fantastiche dag.
Helaas komt aan alle leuke dingen en tochtjes ook een eind en moest ons gevolg weer huis waarts keren. Met het afscheid biggelden de tranen over de kaken, waren het tranen van blijschap dat ze weer naar huis mochten ;-) of waren het emotionele tranen dat ze een geweldige tijd hebben gehad en dat ze ons achter moesten laten en weer terug moesten naar de sleur en stress van de dag, in hun kleine kikker landje. Ik vermoed het laatste.
Ja ook de handbagage werd grondig gecontroleerd, gelukkig zat er deze keer geen scherp voorwerp in.
No comments:
Post a Comment