Een
mens heeft altijd een doel, soms haal je die goals niet door
verschillende omstandigheden . Vaak kom je niet tot dat wat je graag
wilt, door tijd gebrek of eens even geen zin. Vaak kun je niet verder
omdat je material niet binnen is, en of dat het niet voor handen is en
zo kunnen we nog verschillende mogelijkheden oproepen. Vaak heb je ook het idee dat alles tegen je is en je alles tegen zit. Sommige
leggen zich daarbij neer en gaan vrolijk verder, weer anderen raken
gestrest. Je hebt zelf niet zo het idee dat dit invloed op je heeft, al
valt je wel op dat je minder vriendelijk wordt of dat je vaker je temper
verliest. Je hebt ook het idee of misschien is het ook werkelijk zo dat
mensen je pushen terwijl je weet dat je het allemaal onder controle
hebt, maar dat het tijd nodig heeft. Dat die tijd dan opgeslokt wordt
door het bovenstaande maakt het nog moeilijker, anderen hebben dat dan
niet zo in de gaten. Zelf ben je er dan ook niet van bewust welke
gevolgen het kan hebben.
Dan ineens wordt je terug gefloten. Je
denkt, mij kan niets gebeuren. Ik rook niet, ik drink niet, ik feest
niet (en toch heb ik veel plezier) en ik ga meestal op tijd naar bed en
ben er ook altijd op tijd uit. Ik neem de tijd om
weekendjes weg te gaan of dagjes uit. Ik help iedereen waar nodig, en
je denkt ik maak me niet druk en leid een rustig leven. Ik werk voor
mezelf en kan alles rustig indelen. Ik werk een paar dagen in de week en
in de overige dagen geef ik het verdiende geld weer uit, kan het nog
mooier? Toch blijkt er ergens onder al deze leuke dingen een stress kip
te zitten die nu terug gefloten is.
Dinsdagmorgen
17 Augustus bij het opstaan om 6 uur in de morgen, kon ik (Fred) niet
meer praten. Je denkt, ik ben waarschijnlijk nog niet zo goed wakker. Je
probeerd het één en ander uit te leggen maar dat lukt niet. Jacqueline
denkt gelijk aan het ergste, maar aan de andere kant moesten we er toch
ook om lachen. Een verwarrende ervaring. Voor de rest werkte alles nog,
ik kon alleen de juiste woorden niet uitspreken. De zinnen die ik wilde
zeggen zaten in mijn hoofd maar ze kwamen er niet uit. Jacqueline vond
dat ik naar de doctor moest maar we hadden afgesproken om met vrienden
van ons de Big Muddy Tour te doen, en ik voelde mij voor de rest goed en
ik dacht mijn spraak komt wel weer terug. Je denkt niet aan het ergste,
dat over komt een ander, dat over komt mij niet????????????
Dus
zo gedaan. Deze vrienden zijn 60 en 63 jaren jong en wonen heel hun
leven al in Saskatchewan en hebben een Bed en Breakfast. Alleen ze weten
niet veel van de geschiedenis van hun provincie. Ze weten wel wat de
buren doen en weten wat er in en om hun omgeving gebeurd, maar interesse
in de historie van hun provincie hebben ze eigenlijk niet of eigenlijk
ze nemen er de tijd niet voor. Deze tour is op nog geen 2
uur rijden van ons en duurt een hele dag en met mooi weer geweldig om te
doen. Ik wilde dan ook niet dat het afgezegd moest worden. Alles ging
goed, ik heb de hele dag gereden en voelde mij buitenom mijn spraak
geweldig. Je kunt kiezen met eigen vervoer en een Gids mee, of met een
busje met anderen erbij. Wij hadden gekozen om zelf te rijden zodat je
de tijd aan je zelf hebt. We hebben de tour afgerond en inmiddels was
het 17.00 uur dus tijd om te gaan eten. Daar ging het mis. Ik werd
beroert en helemaal grauw, ik besefte toen pas eigenlijk dat het goed
mis was. 911 werd gebeld en de ambulance werd onze kant opgestuurd.
Omdat we een uur van het dichtsbij zijnde ziekenhuis waren, reden wij de
ambulance tegemoet en onderweg werd ik over geleverd aan het ambulance
personeel.
Ik moet wel zeggen mijn Cowboyhoed af voor 911. Tijdens het bellen in
de auto met onze mobile telefoon werd door de heuvels de verbinding een
paar keer verbroken, wij werden dan ook gelijk terug gebeld door 911 en
je telefoon wordt een soort vast gezet zodat je niet door anderen gebeld
kan worden als de verbinding verbroken wordt. Wij, 911 en de ambulance
staan dus constant met elkaar in verbinding. Een mooi staaltje techniek.
Eenmaal
in het ziekenhuis in Assiniboia aangekomen werden we eigenlijk na wat
onderzoek gelijk door gestuurd naar Moose Jaw waar een CT scan van mijn
hoofd werd gemaakt en waar ik bloed verdunners kreeg waardoor mijn
spraak ook weer terug kwam. Een vernauwing in de bloedvaten in de
hersenen werd vast gesteld. Of te wel een TIA (mini stroke)
Bloeddruk,
pols is goed, cholesterol is wat aan de hoge kant maar niet gevaarlijk,
alles was vanaf het begin goed dus waar komt zoiets dan vandaan, iets
wat je lange tijd bezig houd. In een gesprek met de doctor komt naar
boven dat er maar één reden kan zijn en dat is stress. Ik ben dus een
soort binnen vetter en er werd me dan ook vriendelijk verzocht om alles
wat me dwars zit eruit te gooien en de dingen die zwaar op mijn
schouders rusten gelijk op te lossen en niet uit te stellen. En mij
proberen niet meer te ergeren aan anderen. Ja dat is makkelijker gezegd
dan gedaan, maar goed daar gaan we aan werken.
Na
5 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen ben ik weer thuis en ik zal
eerlijk bekennen dat ik toch angst heb dat het terug komt. Best
gespannen als ik naar bed ga met de gedachten hoe word ik morgen wakker.
Ik heb medicijnen dus die nemen we braaf in en over enkele weken terug
naar de doctor.
Tsja, het valt niet altijd mee.....................ouder worden.
Take Care everybody.
No comments:
Post a Comment