Ik weet, het is weer heel lang geleden dat ik ons blog aangevult heb maar het is niet dat er niets te schrijven valt maar altijd hetzelfde lezen gaat vervelen denken wij. Inmiddels hebben we begrepen dat velen dit geen probleem vinden. Voor ons is het veel al hetzelfde en denken we dat het niet interessant en leuk is om te lezen of dat het gaat vervelen maar dat blijkt niet zo te zijn.
De kop doet het al vermoeden, "ergernissen", ja ook die zijn er hier in Canada. Nooit gedacht dat ik hier waar alles een easy pace heeft ook ergernissen kan hebben. Goed, we gaan het niet over de politiek hebben wat dat is geen ergernis maar meer een irritatie zowel in Nederland als hier in Canada. Ergernissen en irritatie, iets voor velen van jullie heel bekent, een dagelijks terug kerend fenomeen. Een fenomeen dat zich opstapeld, een fenomeen dat zich uit in gevoelens en humeur....................... En dan ineens barst de bom. Het spreek woord, "de beste stuurlui staan aan wal" is ook hier een bekend verschijnsel. Praten we hier niet over de ergernissen waar we al jaren tegen aan lopen wat betreft het auto onderdelen verhaal daar zijn we inmiddels aan gewend en het gaat zoals het gaat, meer kunnen we niet doen. Wij willen hier wonen dus aanpassen is het woord wat we dan moeten gebruiken. Lopen ze hier 20 jaar achter? Oh nee wacht, 30 jaar lopen ze hier achter wat betreft automatiseren, magazijn management enz. Een gladde rug heb je hier nodig en die hebben we inmiddels gecreeëd dus lijkt alles wel mee te vallen, toch blijkt er een hobbel op die rug te zitten waar diverse irritatie's achter blijven haken. Hoe zit de draad in de naald of hoe is dat gezegde ook alweer. We zijn al meer dan 11 jaar weg dus alle gezegdes en spreekwoorden vervagen een beetje. Misschien schiet het zo wel te binnen. Vrijwilligers werk,........... geweldig heel leuk om te doen, maar hoever wil je gaan in vrijwilligers werk. Volunteer werk noemen ze het hier. Vele non for profit organisaties worden bestuurd door vrijwilligers en dat werkt over het algemeen goed. Okay er zijn wel eens menings verschillen maar daar word over gepraat en word er een oplossing gevonden. Toch zijn er mensen die vinden met een beschuldigend vingertje te moeten wijzen en weer anderen vinden het nodig om vrijwilligers onder druk zetten. Een goed idee is altijd welkom bij elke instantie of vereniging die afhankelijk zijn van donaties en sponsors. Vaak word er dan ook groen licht gegeven en het idee word uitgewerkt. Zoals ik al zei, vele organisaties worden gemanaged door volunteers en volunteers proberen hun vrije tijd zoveel mogelijk aan één of meerdere van die organisaties te besteden. Het is aan jezelf hoe veel tijd je er aan wilt besteden. het blijft tenslotte vrijwilligers werk. Ieder mens is anders, de één kan nu eenmaal meer tijd besteden of zijn tijd beter verdelen dan de ander. Soms ontbreekt het aan energie, soms zijn er onverwachte gebeurtenissen of iets dergelijks. Enkelen in deze organisaties zien dat niet zo en denken dat een ieder met dezelfde dedication aan iets deelneemt dan hun zelf doen. Deze mensen denken dat ze zich alles kunnen permitteren, een soort egoïsme komt dan bij hen naar boven en dan krijg je dus een duidelijk geval van de beste stuurlui staan aan wal of een gevalletje, jij doet wat ik zeg wat je moet doen. Het woordje moet zou in vrijwilligers werk niet voor mogen komen. Als persoon wil je de vrede bewaren en niet overal tegen in gaan of de handdoek in de ring gooien, je denkt ze gaan het wel inzien of het zal wel los lopen. Maar nee ze gaan zelfs de baas spelen of druk op je leggen als persoon. Ze praten met anderen, ze vertellen, we gaan dit en moeten dat doen, het voelt als praten achter je rug om. Je krijgt dit via via te horen en dan daalt de motivatie naar nul. Waarom kom je niet direct naar ons toe en zeg wat je te zeggen hebt, als persoon of als groep. Nee dat doen we niet dat is de confrontatie aan gaan en dat durven we niet.
Ik zeg altijd als je iets doet doe het goed of doe het helemaal niet, do it right or don't do it at all, en dat kost tijd, soms veel vrije tijd. Daar zijn ze het mee eens zeggen ze, maar als je weer eens naar een vergadering gaat en wat ideeën naar voren brengt of een verslag doet waarvan je weet dat deze nodig zijn om een organisatie hoger op te tillen wordt er tijdens een meeting volwaardig ja geknikt en vervolgens wordt er niets mee gedaan. Of wacht, toch wel, we praten erover met anderen maar niet met de persoon in kwestie. De volgende meeting worden dezelfde items aangehaald de voor en de tegens worden besproken en daar blijft het bij, weer een vergadering voorbij en niets veranderd, ze zien alleen maar leeuwen en beren en dan een nieuwe aanpak proberen, oh help dat gaan we niet doen stel je voor. Sommigen vinden het nodig om ruzie te gaan maken om hun zin door te drijven enz. Ruzie resulteert vaak dat er een board member aftreed dus dat brengt de organisatie alleen maar verder weg van het doel. Kom op mensen het is 2018, mee gaan met de tijd, open staan voor moderne middelen en je hebt elkaar nodig. Toch bepaalde personen (de ruzie makers en pushers) zijn volgens mij bewust van hun eigen tekortkomingen, ze hebben faal angst en dat reageer je uit op andere board members. Altijd jammer dat dit gebeurt. Helaas zetten die personen die elkaars back coveren toch hun zinnen door en blijven ze pushen met het gevolg dat je als vrijwilliger afhaakt en de handdoek in de ring gooit. We zouden het niet over de politiek hebben maar het lijkt er wel verdacht veel op. 😁
Nadat je aan geeft ermee te stoppen is het leiden in last, want ja dat was nu ook weer niet de bedoeling, we hebben je zo hard nodig, nou helaas daar had je eerder over na moeten denken. Het zit je hoog op dat moment en soms twijfel je of je de goede beslissing hebt genomen om op te stappen omdat je weet dat het anders kan en dat het doel om een community hoger op te tillen kan en dat een bepaalde community potentie heeft, maar naarmate de tijd verstrijkt voel je dat je de juiste beslissing hebt genomen en denk je bij jezelf het heeft zo moeten zijn om erachter te komen dat je je tijd beter thuis kunt verdelen en dat je daar meer voldoening uit haalt.
Ach ja, het is overal wat, in Kapelle hadden we de blaaskaken in de ondernemingsvereniging toen ik daar nog lid van was, en hier is het al niet anders, niet echt blaaskaken hier maar meer het egoïsme en het roepen van "ik heb geen tijd daarvoor". De Gravelbourg ondernemers willen allemaal miljonair worden maar zelf ergens effort in steken, oh nee dat moet een ander doen.
Toch ben ik nog steeds blij dat ik in dit prachtige land mag wonen. In een community die erg supportive is naar iedereen en alle bedrijven. Het is al vaak geschreven maar bijna elke dag voelt nog steeds als vakantie met de gedachte nooit meer naar huis te hoeven. Thuis is hier. We bepalen zelf elke dag wat we die dag gaan doen. Vroeg opstaan of iets later, werken of naar de stad geld uitgeven. (LOL) We hebben beiden ons werk aan huis geen baas die boven ons staat dus daar is geen druk. We eten samen, we drinken koffie samen en doen bijna alles samen zoals onderhoud in de tuin, de schapen, huishouden, soms uit eten, auctions, meetings, teveel om op te noemen. De romantiek nou die lijdt daar niet onder daar zorgt Jacqueline wel voor 😎. Het is bijzonder rustig hier op de prairie met vele mooie en gelukkige momenten ook mindere momenten maar dat zijn er gelukkig niet veel. Het is jammer dat niet iedereen in deze positie kan verkeren en velen zullen het misschien ook niet willen. Soms droom je weg en denk je aan ouders, vrienden en bekenden en vind ik het jammer dat velen onder jullie denken dat er hier niets te beleven valt, het is ook jammer dat wij onze familie en vrienden niet kunnen laten zien wat we hier opgebouwd hebben en waar we trots op zijn. Het is maar net waar je van houdt uiteraard, strand en zee, dan moet je hier niet zijn, machtig grote steden en drukte dat is een no no. Uitzicht, vrijheid, rust, wild life, vriendelijkheid, vissen, bootje varen, over de eindeloze binnen wegen kilometers rijden zonder ook maar één iemand tegen te komen, stromende beekjes, cowboy's, oude troep maar ook een boel historie met prachtige gebouwen. Ikzelf haal veel voldoening uit in het rijden van oude auto's of Trucks, raampjes open, hond mee en het rijden op de eindeloze back roads. Wij wonen niet in een gebied waar je ergens naar toe kunt lopen of even de fiets nemen. Fietsen zou kunnen, maar is riskant slechte wegen en geen fietspaden. Het kan wel maar mocht je een lekkeband rijden het duurt 4 km of meer voordat je een bewoond huis ziet of 20km voordat je in het dichtsbijzijnde dorpje uitkomt. Zelfs bij Omroep Zeeland (heb je het gezien?) vroegen ze zich af hoe wij erbij kwamen om zo afgelegen te gaan wonen voor Nederlandse begrippen. Iedereen heeft het wel gezien denk ik onze aflevering bij Zeeuwen in de West. Was heel leuk om aan mee te werken vond het wel frappant dat wij benaderd werden voor deze serie. Je denkt zelf wat is er nou zo bijzonder hier, is daar interesse hoe wij een hier een bestaan opbouwen bij kijkers van Omroep Zeeland, blijkbaar wel, die serie is en word nog goed bekeken. Ja hoe gaat dat dan, hoe kwamen ze bij ons terecht? Dat vroegen wij ons ook af. Een correspondent die de vorige series voor Omroep Zeeland had gemaakt woont in NewYork en was afgereisd naar Maimi voor een aflevering te maken voor Zeeuwen in de West over 2 Zeeuwse dames die al lang in de USA wonen. Die bewuste correspondent is een freelance reporter voor zowel Omroep Zeeland als voor vele bekende Media kranten in Nederland. Een in Nederland geboren en Nederlands sprekende vriendin van ons die al vele jaren in Florida woont was daar ook aanwezig. De Correspondent liet weten nog 1 Zeeuws iemand te zoeken met een origineel maar een niet alledaagse emigratie. Yoli, want zo heet onze goede vriendin uit Florida heeft onze naam genoemd en ons Blog door gegeven, jawel dit blog welke je nu aan het lezen bent. De verhalen op ons blog en een telefoontje met mij (Fred) deed de correspondent beslissen dat wij in aanmerking kwamen voor de laatste uitzending en of we daar aan mee wilden werken. Natuurlijk, wil ook wel eens een bekende Zeeuw spelen, nee hoor we hebben eerst wat afleveringen bekeken voordat we besloten om mee te doen want een "ik vertrek" aflevering zag ik niet zo zitten, nou je hebben gezien wat het geworden is. Vind het ontzettend knap van Daan Willis want zo heet de interviewer cq filmer dat je een heel emigratie verhaal van 2 personen in een paar minuten kan knopen en dat je precies kan laten zien hoe het er hier aan toe gaat. Ja echt, was leuk om te doen.
Inmiddels zijn we aangekomen in het voorjaar van 2019, het is zonnig en de winter is voorbij. Dit jaar was eind Maart alle sneeuw weg en is tot dusver April niet zo koud als dat het de afgelopen jaren was. We gaan zien wat er dit jaar weer voor ons uitgestippeld staat. We hebben 22 Lammetjes erbij, van 11 schapen 22 lammetjes dat is niet slecht dat is zelfs boven het gemiddelde. Jacqueline doet goede zaken op deze manier ze zorgt er ook ontzettend goed voor. In de tweede helft van Februari konden we de eerste lammetjes verwachten en uiteraard tijdens de koudste periode van de hele Winter kondigden de eerste lammetjes zich aan. Jacqueline was goed voorbereid en eerlijk waar ik neem mijn pet af voor haar, elke nacht gaat ze één of twee keer kijken ondanks de extreme kou of een schaap in labour was of checken voor geboren lammetjes zodat ze niet zouden bevriezen. Dit heeft ze weken achter elkaar vol gehouden heel knap en ben best jaloers op de energie die zij heeft. Natuurlijk wil ik mezelf ook een schouder klopje geven, af en toe heb ik haar bij gestaan waar het nodig was met lammetjes afdrogen of onder de warme lamp leggen. We hebben warme aparte stalletjes waar we de schapen en hun pas geboren lam(metjes) onderbrengen voor zeker 24 uur zodat het schaap het lammetje kan bemoederen en wat hechter worden zodat ze het lam of lammen niet afstoot.
We gaan zien of we dit jaar ook nog wat Nederlanders over de vloer krijgen zover voor nu nog geen logeës aan gekondigt maar dat kan zo veranderen. Vorig jaar (2018) was het betrekkelijk rustig, mijn moeder moest haar reis afzeggen vanwege gezondheids redenen en onze vaste logeës welke we bijna elk jaar kunnen begroeten onze goede vrienden Wilfred en Odette kozen deze keer voor Africa. Wel vonden Patricia en Mark met hun kids Julia en Thijs (onze vrienden uit Baflo) de weg naar het zuid westen van Saskatchewan en zijn een week op de prairie gebleven.
Gaan wij nog richting Nederland? Dat denk ik niet ik hoop dat iedereen gezond blijft zodat wij niet persé de oceaan over hoeven te steken. Jacqueline is in Maart 2018 nog een week naar haar familie in Nederland geweest hoofdzakelijk voor een bezoek aan haar 96 jarige oma en haar twee leuke nichtjes. Ze heeft het erg leuk gehad en even dacht ik dit gaat een jaarlijks terug kerend ritueel worden maar dat geloof ik niet, het heeft haar goed gedaan en blijbaar kan ze er weer even tegen, er zijn geen plannen om dit jaar weer richting Oma en Fam. te gaan.
Groetjes.