Gelukkig zijn heeft 2 kanten

Dit keer een aparte headliner, meestal als we schrijven vertellen we hoe goed we het wel niet hebben en eigenlijk alleen maar de leuke gebeurtenissen worden naar buiten gebracht. Facebook is daar een mooi voorbeeld van. We hebben het goed en we doen het goed maar op sommige momenten is het moeilijk om dat in te zien. Soms heb je van die momenten, soms duren ze weken. Vooral als het tegen zit of dat het lijkt of alles en iedereen tegen je is. Niets is minder waar, maar het is een gevoel wat je overvalt en waar je niet zomaar vanaf komt met een goed gesprek. Het is een op één stapeling van gebeurtenissen waar je op dat moment geen weg mee weet. Wat op dat moment gebeurt, wat in het verleden is gebeurt of wat je vermoed wat er in de toekomst gaat gebeuren. Is het moeheid of een op één stapeling van problemen waarvan je opgebrand raakt, depresiviteit of gewoon de mensen om je heen. Geen idee, wat ik wel weet is dat het van je afschrijven van vervelende gebeurtenissen een goede therapie is, voor mij althans. Ik noem het vervelende gebeurtenissen maar zijn ze wel zo vervelend, eigenlijk niet. Vele dingen gebeuren met een reden.
Nu zie ik iedereen die dit leest met gefronste wenkbrauwen zitten en denken wat is er dan zo vervelend, wat zijn die gebeurtenissen dan wat zo'n impac heeft. Sommige zijn van technische aard, iets wat niet werkt en al maanden sleept. Je slaapt er niet van, want je weet niet hoe het op te lossen. Je hebt al van alles geprobeerd maar het doet niet wat het zou moeten doen. Je vraagt anderen, je browsed de internet, alle oplossingen die aan gedragen worden helpen niet dat probleem op te lossen. Je wordt nerveus, wat nu, moet ik nu gaan vertellen dat ik het niet kan. Slik........... nee dat is mijn eer te na.

Te veel hooi op je vork nemen en door de bomen het bos niet meer zien dat zijn goede spreuken die heel erg voor mij gelden. Zoveel werk liggende hebben dat je niet meer weet waar te beginnen en dus wegloopt en maar iets gaat doen wat totaal geen prioriteit heeft. Mensen die zeuren en dan bedoel ik niet het normale "gezeur" waar ik om moet lachen maar mensen die menen mij te vertellen wat ik moet doen en wat niet te doen. Moet je niets van aantrekken zeg je dan maar daar zit nu juist het probleem dat doe ik dus wel. En dan dealen met een hele grote, het ouder worden, het accepteren van het ouder worden. Ik kan anderen goed vertellen dat ouder worden erbij hoort en jezelf daar naar aan moet passen, das makkelijk praten richting een ander, uit ervaring weet ik dat we blij moeten zijn dat we ouder mogen worden. Dat kan niet iedereen zeggen, er zijn velen, helaas niet meer onder ons, die ook graag ouder zouden willen worden dan dat ze geworden zijn. Toch baal je er van dat je geconfronteerd wordt met het feit dat sommige werkzaamheden niet zo makkelijk meer gaan of eigenlijk niet meer gaan. Toch iets wat aan je vreet. Ik weet het je kunt het niet veranderen hoe graag je het ook zou willen dat zijn gebeurtenissen buiten je macht om, maar toch effect het de qualiteit van leven. Dan de vrienden of anderen om je heen die weten, of te horen hebben gekregen dat ze niet meer beter kunnen worden, het vreet aan je en daar hebbn we regelmatig mee te kampen. Gelukkig gaat het weer over als je er eenmaal mee om weet te gaan.

Genoeg gezeurd over een "bad day at the office", inmiddels zijn we aangekomen in Augustus. Jawel het is al Augustus, I know, waar zijn Juni en July gebleven? Je bent aan het schrijven doet je computer een keer uit en weer aan en we zijn al een paar maanden verder. Het technische probleem is opgelost en ik heb het zelf op kunnen lossen dus dat is een hele last van mijn schouders. De laaste maanden veel tijd voor onszelf genomen. Veel onderhoud en reparaties die nodig waren aan ons eigen equipment goed aangepakt. De weiden en hekken voor de schapen en de koeien aangepakt en nog veel meer. Geeft een voldaan gevoel. Onze veestapel is uigebreid met 2 longhorn koeien. Deze stonden al lange tijd op mijn lijstje en in April kwamen we in de mogelijkheid om 2 koeien te kopen. De schapen hebben gelamd en we hebbn nu 21 schapen in totaal. Het lammeren ging uitermate gemakkelijk, we waren overal op voorbereid dat het geen gemakkelijke klus ging worden.Toch zijn alle 7 schapen bevallen van 1 of meerdere lammetjes en wel allemaal gezond ter wereld gekomen zonder bemoeienissen van ons. De natuur heeft keurig zijn werk gedaan. In September gaan de lammetjes de markt op en worden ze verkocht. In February zijn er 50 kuikens afgeleverd hier op de farm waarvan er nu nog ongeveer 30 over zijn en inmiddels zijn deze redelijk volwassen en beginnen zo langzamerhand eieren te leggen dus de ei verkoop kan ook weer beginnen.

Anne de Schaap Herder

En dan is het ineens November, dus gaan we terug kijken op het afgelopen jaar. Al met al wederom een geweldig jaar, zoals met alles en iedereen kwam ook dit jaar weer met zijn Ups & Downs. We kijken terug op een leuk jaar maar wel een vermoeiend jaar. We hadden veel en geweldig leuk bezoek uit Nederland. Vrienden, Familie die elkaar met een week of 2 weken pauze voor ons kwamen opzoeken of hier verbleven. Eerst was het de beurt aan Jacqueline haar neef Luc, met vrouw Joan en dochter Anne. 3 weken hebben ze hier vertoefd en we hebben samen diverse uitstapjes gedaan en natuurlijk hebben ze fantastisch mee geholpen op de farm met allerlei hand en span diensten.

Neef Luc met vrouw Joan en dochter Anne

De grens met Amerika

Luc is zijn zonden aan het overdenken.

Ook kregen we bezoek uit onverwachtse hoek, een bezoek van 2 alleraardigste mensen met 2 kinderen. Zal even uit de doeken doen hoe dat is gegaan. Op een maandag avond kwamen we thuis vanuit Gravelbourg waar we even voor wat te eten naar toe waren gegaan. Op de oprit stond een Camper Van met de deuren open, ik kijk opzij naar Jacqueline en vraag haar, heb je een Massage klant vanavond? Niet dat ik weet was het antwoord, oh dan is het waarschijnlijk iemand met pech of die bijna zonder benzine valt. Ik doe de garage deur open en rijd onze auto naar binnen. Met het uitsappen komt er een heel vriendelijk meisje van een jaar of 6 op mij afgestapt en zegt "ik heb jullie kleine kittens gezien" Ik versta natuurlijk alleen "kittens" en ga in het engels tegen haar praten, zij rent verlegen weg. Ik had dan ook helemaal niet in de gaten dat ze Nederlands sprak. Zo komt er een Jongeman en vrouw aan lopen en beginnen Nederlands te praten. Dan pas krijg ik in de gaten dat we Nederlands bezoek hebben uit onverwachte hoek. Mark is de naam van de jongeman en hij is een fan van ons Blog legt hij uit. Hij leest al onze avonturen op ons Blog en omdat ze over de Highway #1 aan het reizen waren kwamen ze redelijk dicht in de buurt en vonden ze het leuk om even gedag te zeggen. Knap van hun dat ze het gevonden hebben waar wij wonen. Ze waren aangekomen in Canada in ThunderBay waar ze ook vrienden hebben wonen en zijn ze met een gekochte camper richting Vancouver BC onderweg. Ze hebben 2 nachten gecampeerd bij ons. Aardige en vriendelijk mensen en 2 leuke kinderen die heel erg genoten hebben van mee rijden in onze Golf kar. Na aardig bij gepraat te hebben komt naar voren dat Mark regelmatig naar Canada komt, Mark zou ook graag deze kant op willen emigreren maar Patricia zijn vrouw heeft geen zin om weer helemaal opnieuw te beginnen en de kinderen het drama voor te schotelen zo ze dat meestal uit de doeken doen in "ik vertrek". Zo ik al eens in een vorig verhaal uit de doeken heb gedaan draagt iedereen een rugzakje met zich mee met hun verleden er in, zo ook Patricia en Mark en dan begrijp je soms beter waarom sommigen de stap niet willen nemen. Patricia laat Mark zo vaak hij wil naar Canada gaan om het drukke leven in Nederland even achter zich te laten. Het was ontzetten leuk hun hier te hebben en geweldig om er weer een stel vrienden bij te hebben al is het dan helaas weer op een te grote afstand om even om de koffie te kunnen. Een ieder geval een adresje waar we zeker een keer naar toe zullen gaan als we ooit weer eens de oceaan oversteken. Ooit wel eens gehoord van Baflo? Dat ligt in Groningen en dat is het leuke kleine plaatsje waar Mark en Patricia met de kids wonen. Het weekend daarop komen Ko en Jolanda uit Yorkton Saskatchewan voor een bezoekje, hun gaan op vakantie naar de Rocky Mountains.

De nieuwe Dodge met Caravan van Ko & Jolanda

Kort na het vertrek van Ko en Jolanda kunnen we mijn allerbeste vriend Wilfred met 2 van zijn kinderen en a.s, schoonzoon van het vliegveld in Regina ophalen. Wilfred komt zijn motorhome ophalen om samen met zijn aanhang richting Nova Scotia te rijden waar zijn vrouw Odette en hun zoon Nick naar toe vliegen en zo de hele familie vakantie kan houden aan de prachtige oost kust van Canada. Wilfred was een beetje gejaagd en wilde zo snel mogelijk vertrekken omdat het een lange reis zou worden. Gelukig konden de jongens tijd vinden om wat hooi balen uit het veld te halen, iets wat toen nog met de hand gedaan werd. Inmiddels hebben we er een machine voor die het voor ons doet. Halifax NS is tenslotte 4606Km van ons vandaan als je via de USA rijd. Volgens Google Maps 43 uur rijden en als je dan ook nog vakantie will houden en niet dagelijks achter het stuur wil zitten ben je dus een week onderweg. Wel een mooie week want je komt op vele plaatsen waar je nog nooit geweest bent en dat maakt het wel uitdagend. Als ik met pensioen ga gaan we zeker die trip ook een keer maken. Wanneer ik met pensioen ga? Geen idee waarschijnlijk pas als ik 80 wordt, als ik zo oud mag worden.

Wiener Roast

Vrienden voor het leven.

Nadat Wilfred vertrokken is kort daarna krijgen we een tekstje van Mark en Patricia dat ze overnachten in Swift Current en ja dat is maar een uur en 15 minuten van ons vandaan dus vragen we of ze nog van plan zijn om nog even gedag te zeggen. En ja hoor de volgende dag rijd het Ford Campertje weer de oprit op. Een uur en 15 minuten is misschien voor Nederlandse begrippen ver of lang maar voor hier in Saskatchewan niet hoor. Het rijd hier heel relaxed en als je in dat uur en 15 minuten 5 auto's tegen komt is het veel. Voor je het weet is die reis tijd voorbij. Na een nachtje op de farm gaan ze weer onderweg opweg terug naar ThunderBay om de terug reis te aanvaarden richting Nederland.
Dan is het tijd voor een vaste bezoeker, mijn moeder die samen met een vriendin de reis weer aan gevangen heeft. De vriendin blijft bij haar kinderen in Rolling Hills AB en wij nemen mijn moeder vanaf het vliegvled van Calgary mee richting Saskatchewan. Hoop dat ze dit nog lang vol kan houden om elk jaar te komen dan hoeven wij niet naar Nederland, zoals al vaak gezegd zolang iedereen gezond blijft zul je ons niet snel terug zien in Nederland. Tegen het eind van September komen Wilfred en Odette de motorhome weer terug brengen en blijven nog enkele dagen om alles weer op te ruimen en de motorhome winter klaar te maken. Ook helpen ze nog even tussendoor een Motor uit een Combine te halen, een klus die we nog nooit eerder hadden gedaan en vele handen maken nog steeds ligt werk. Odette gaat als een wervelwind door het huis met wassen en afwassen, knap dat ze tussen door ook nog tijd kan vinden om lekker even buiten te zitten en een boekje te lezen. Dan eindelijk eind September is iedereen weer naar huis en kunnen Jacq. en ik aan onze wel verdiende rust beginnen, HA HA nee hoor grapje het was heerlijk en fijn om iedereen die ons een bezoek heeft gebracht om ons heen te hebben. Ik hoop dat jullie er net zo van genoten hebben als ons.

Hoe werkt de Naaimachine ook alweer?

Moeders en Ernie

Geen Commentaar

Verder gaat alles zijn gangetje, de lammetjes zijn op gehaald en de Ram is weer los gelaten tussen de vrouwtjes dus die kan ook weer aan het werk. Zodat we in April weer nieuwe lammetjes kunnen verwachten. Inmiddels is het 23 November en er is nog geen sneeuw al is er al wel nachtvorst maar dat is normaal voor de tijd van het jaar dus zijn we bezig alles klaar te maken voor de winter. De machinerie die we niet gebruiken gaat naar binnen, de accu's uit de tractors en auto's die niet gebruikt worden in de winter. Ja de accu's gaan onder de druppel laders. Accu's die je aan gesloten laat zitten en niet gebruikt lopen lamgzaam leeg en met de hele koude temperaturen hier kunnen ze dan bevriezen en vriezen ze kapot, dus dat proberen we natuurlijk te voorkomen. De week voor de kerst gaan we nog er een paar dagen tussen uit naar Manitou Beach niet naar een zonnig oord zo de naam doet vermoeden maar gewoon een spa op 3 uur rijden op de prairie. Het plan was om een midweek naar Fort Peck in Montana te gaan maar dat hebben we gecanceld omdat we een heel nat najaar hebben en dat vele boeren in de problemen raken om hun oogst op tijd binnen te krijgen, dus helpen we waar we kunnen en de shop is daar door erg druk. Op zondag helpen we een buurman boer met truck rijden of tractor rijden omdat zijn personeel niet wil werken op Zondag. Onbegrijpelijk dat als je als werkgever met de handen in het haar zit om je oogst binnen te krijgen waar hun salaris van wordt betaalt te horen krijgt op Zaterdagavond "tot Maandag" maar het is zoals het is. Inmiddels is het een paar dagen voor kerst en hebben wij een witte kerst en willen wij iedereen Prettige Kerstdagen wensen en een heel goed maar vooral gezond 2017.