Winter Moe

Ik herhaal een quote uit mijn vorige story, daar schreef ik dit na onze vakantie in Florida, "zelfs de koudste temperaturen kunnen we nu met gemak aan en we deinzen nergens voor terug". Nou deze quote wordt nu aardig op de proef gesteld. Inmiddels is het 21 Maart en van de lente is nog niets te zien. Op dit moment als ik naar buiten kijk zie uit het voorraam een berg sneeuw van ik denk, een goede 2 meter en als ik mij omdraai en kijk uit ons achterraam zie ik hetzelfde beeld een zelfs nog hogere berg sneeuw.

Ik ben 1.81 dus kun je zien hoe hoog de sneeuw achter ons huis ligt

 De anders zo weidse prairie is nu een klein wit wereldje geworden en het einde is nog niet in zicht. De komende dagen gaat daar nog sneeuw bij komen en een paar sneeuwschoenen zou op dit moment geen over bodige luxe zijn. De laaste maanden hebben we regelmatig sneeuw stormen, wat betekend dat alles vol waait met sneeuw. Zijn wij geprezen met een prachtige bomen rij om onze yard wat ons beschermd tegen de soms krachtige prairie wind, werkt dit in de winter in ons nadeel. Rondom ons is het één grote open vlakte en neemt de wind de sneeuw mee om vervolgens bij ons achter de bomen in onze yard te dumpen. Een beetje sneeuw is niet zo erg maar op dit moment ligt er gemiddeld in onze yard een meter tot anderhalve meter op de meeste plaatsen en zoals ik al zei de plaasten waar geen sneeuw geruimd wordt een meter of 2 of meer. Diverse paden hebben we al mogelijk gemaakt met onze 160PK sterke tractor maar de bewegings vrijheid wordt steeds beperkter omdat we niet meer weten waar we met de sneeuw naar toe moeten. Een grote vrachtwagen zou uitkomst bieden om het naar buiten de yard te rijden maar die hebben we nu net nog niet. Hebben we nu eindelijk een snow-thrower (sneeuw blazer) aangeschaft waar je achter kunt lopen blijkt deze niet op gewassen tegen de hoeveelheid sneeuw die we elke keer te verwerken krijgen, dus hebben we die voorlopig maar weer in de schuur geparkeerd.

De eerste sneeuw weg blazen

Goed onze gebouwen zijn in ieder geval te bereiken als we de pad regelmatig schoon houden en zo hobbelen we maar door. Onze tuin is redelijk groot en onze gebouwen zoals werkplaats, Quanset, Schuurtjes en stal zijn een aardige afstand van het huis verwijderd. Om je een indruk te geven als het gesneeuwd heeft of zoals we de laaste maanden diverse sneeuwstormen te verwerken hebben, ben je toch een uur of 4 tot 6 bezig om alles weer schoon te krijgen zodat je er met de Pick Up Truck of tractor kunt komen en er ook weer fatsoenlijk naar toe kan lopen. Het is voor ons weer een lange winter, maar we blijven positief, ik denk maar zo elke dag is weer een dag dichterbij de lente. En die lente komt toch, vroeg of laat of zoals 2 jaar geleden toen hadden we ook een lange winter en rolden we gelijk de zomer in met de temperaturen zo hoog en dat gaat waarschijnlijk nu weer gebeuren. We hadden plannen voor de maand Maart en April zoals verhuis plannen voor het kippenhok zodat de nieuwe kippen konden opgroeien op hun nieuwe woonplaats. Dit zal nu naar een latere datum worden verschoven. Ook het aanschaffen van nieuwe kippen moet vooruit geschoven worden omdat het kippenhok op de oude woonplaats niet te vinden meer is vanwege de vele sneeuw. Hadden we 2 winters terug een overvloed aan water en veel water overlast. Dit omdat de sneeuw door de hoge temperaturen zo snel ging smelten, zal dat waarschijnlijk ook nu weer gaan gebeuren. Althans daar zijn we op berekend dat net als 2 jaar terug alle wegen weer weg spoelen en er hier en daar weer veel water overlast zal zijn. Omdat ons huis redelijk hoog ligt zal ons hopelijk dit jaar ook weer bespaard blijven. In ieder geval het zal een nat en modderpoel achtig voorjaar worden. De tijd zal het leren.
Ons reisje Nederland, tsja.................... wat zal ik daar eens van gaan vertellen. Om te beginnen zag ik er vreselijk tegen op. We begonnen al gelijk goed in Regina onze vlucht werd een uur vertraagd vanwege mist. Gelijk heb ik dan zoiets van oh shit waar ben ik aan begonnen, maar ik zal niet te negatief over komen. Ik sta al zo bekend om mijn negative instelling wat betreft Nederland maar daar heb ik zo mijn redenen voor. Gelukkig kreeg deze uur vertraging een positive draai omdat het de wacht tijd voor onze connection flights drastisch verkorte. We hadden net genoeg tijd voor koffie en wat te eten en konden dan zo doorlopen ons volgende vliegtuig in. Dus de heen reis verliep voor spoedig en voor we het wisten zaten we op schiphol aan de koffie met Jacqueline haar vader en moeder die ons op kwamen halen. De reden van onze trip was het bezoeken van Jacqueline haar Oma (91) en de verjaardag van mijn vader die 80 werd en bovendien werd het tijd om na 2 jaar onze neus weer eens even te laten zien aan vrienden en familie.

Je zou denken dat sommige blij waren ons te zien, aan een heerlijk ontbijt bij wie dan ook ontbrak het niet

 Ik spreek bewust van trip en niet van vakantie want naar Nederland gaan is niet echt vakantie voor ons. Het is altijd hecktisch en je probeerd zo veel mogelijk te plannen, je komt gewoon tijd te kort om iedereen te bezoeken al is het maar voor een paar minuten je hebt er gewoon de tijd niet voor. Nu vragen sommigen zich af waarom kom je dan niet langer daar kan ik heel duidelijk in zijn. Jacquelines Oma en mijn vader zijn niet meer in de beste gezondheid om te kunnen reizen en dus gaan wij naar hun toe. Alle andere familie en vrienden zijn wel in die gelegenheid en als ze ons dan willen zien komen ze zelf maar. Iedereen is hier op de prairie altijd welkom elke dag van het jaar. Ik ben gewoon niet graag meer in Nederland punt uit. We hebben een leuke tijd gehad en vooral de woensdag avond in HCR De Zwaan was heel leuk. De verjaardag van mijn vader was gezellig om met al mijn zussen en aanhang door te brengen. Een bezoekje aan Oma leverde ons nog wat antiques op, altijd leuk voor ons "museum". Vrienden en vriendinnen die we 6 jaar niet gezien hebben, hadden de moeite genomen om naar het Zwaantje in Kapelle te komen wat uitdraaide voor ons op een verassing om zoveel vrienden en familie daar te mogen ontmoeten. Nog bedankt iedereen voor de vele Hagelslag, Stroopwafels, Dropjes etc. en om de moeite te nemen richting Kapelle te komen. Een extra doos buiten om onze 2 koffers was nodig om alles op de prairie te krijgen. Ook mijn schoon ouders wil ik extra bedanken voor de vele goodies die ze in geslagen hadden voor ons. De dag van vertrek is daar voor dat je het weet, en we hadden er zin in om weer terug naar huis te gaan. Onze goede vrienden Wilfred en Odette hebben ons af gedropt op schiphol en bleven wachten tot ze zeker wisten dat we in het vliegtuig zaten zodat ze opgelucht adem konden halen door zeker te weten dat we niet in Nederland zouden blijven. Normaal kunnen onze koffers rechtstreeks door geboekt worden naar Regina maar deze keer werd ons verteld dat dit niet kon, (er ging ook geen lampje branden, powerbill niet betaald zeker) er werd ook niet bij verteld waarom niet en wij hebben er ook niet naar gevraagd, later zou blijken waarom dit niet kon. Op naar JFK New York, een goede vlucht lekker geslapen en fris kwamen we aan op het vliegveld, totdat we het douane gebouw binnen kwamen en tegen een wal van mensen aanliepen. Een paar duizend passagiers wilden zo snel als mogelijk door diezelfde douane als wij, en ondanks er een 18 douaniers op een rijtje zaten ging dat niet zo snel. Na 2 en een half uur in de rij te staan konden we onze vinger afdrukken af geven, iris scan maken en ons verhaal doen wat we op het vliegveld van JFK deden. Al deze poespas voor een connection flight naar Minneapolis. Anyway in die tussentijd dat we stonden te wachten in die rij waar je van links naar rechts loopt en steeds dezelfde mensen tegen komt in een andere rij begon iemand tegen mij te praten. Waarom wordt ik altijd aan gesproken, als ik ergens ben of loop, altijd wordt mij de weg gevraagd of begint men tegen mij te praten? In ieder geval elke keer als we langs elkaar liepen raakten we aan de praat met datzelfde koppel. Dit koppel was op weg naar Ft Lauderdale, na enige interesses uit gewisseld te hebben liet de man door schemeren graag eens in Canada te willen kijken en heb ik hun uitgenodigd eens bij ons te komen kijken, een bed staat tenslotte voor iedereen altijd klaar. Na onze e-mail adressen te hebben uitgewisseld zijn we elkaars spoor bijster geraakt dus zullen we via de e-mail ons contact verder zetten en zien wat daar weer uit komt. Waar was ik gebleven..........o ja we waren eindelijk door de douane en moesten onze koffers ophalen. Dit is altijd het geval in de US en dan wordt je verteld waar je ze weer op de band moet plaatsen, nu dus niet en nog steeds ging dat lampje niet branden. Bordjes connection flight waren ook zoek en volgden we de bordjes exit maar. Zo stonden we plots buiten waar je normaal je familie en vrienden ophaalt buiten alle security ruimtes. Dat gesleep met die zware koffers en doos was ik al aardig beu en zette dus koers naar de dichtbij zijnde balie van Delta. Natuurlijk zat deze balie voor mijn gevoel aan de andere kant van het vliegveld maar eindelijk daar aangekomen en Jacqueline de electronisch ticket onder de neus van de grond stewardes had gedrukt werd ons mede gedeeld dat we ergens anders in moesten checken, we konden niet goed verstaan waar, dus beleefd vroegen we of ze dat wilde herhalen, La Guardia werd er geroepen, niet helemaal begrijpend wat ze bedoelde vroegen we een beetje gëiriteerd welke balie dat dan wel zou zijn en waar gelegen en waarom zij ons niet kon inchecken Delta is toch Delta. Toen werd ons duidelijk gemaakt dat La Guardia een ander vliegveld in New York is op dat moment werd de stroom weer ingeschakeld en ging dat bewuste lampje aan. Daarom konden onze tickets niet uitgedraaid worden in Amsterdam, daarom werd onze bagage niet in één keer door gestuurd worden. We vertrokken wel vanuit New York naar Minneapolis maar niet via JFK. Een kleinigheidje over het hoofd gezien met het boeken van onze terug vlucht naar Canada. Gelukkig hadden we tijd genoeg tussen de vluchten dus na een taxi gepakt te hebben zijn we via vliegveld La Guardia NY naar Minneapolis gevlogen. Hebben we ook gelijk een rond rit gekregen door New York en natuurlijk ook in de file gestaan met luid getoeter en de u wel bekende middel vinger.

Ook de wat korte vlucht (2 uur) naar Minneapolis is goed verlopen. Eenmaal in Minneapolis aangekomen gelijk door naar de gate omdat de stoel nummers nog niet bekend waren en Jacqueline wil zeker weten dat ze haar hoofd op mijn schouder kan leggen en niet op die van één of andere vreemde gozer. Daar aangekomen werd ons gevraagd of we als volunteers wilden fungeren en onze stoelen af wilden staan omdat de vlucht naar Regina overboekt was. Er werd ons een nacht in een hotel aangeboden, gebracht en gehaald, een $ 50.00 voucher welke we op het vliegveld konden besteden en een fikse korting op onze volgende vlucht via Delta Airlines. Aangezien dat we er allebei een eind doorheen zaten en we beslist hadden, omdat we midden in de nacht in Regina aan zouden komen, we daar in een hotel zouden slapen en niet gelijk de auto in zouden stappen om nog eens 2 uur naar huis te rijden, kwam dit als een welcome verrassing, een bed, een gratis ontbijt en overdag en lekker uit gerust aankomen in Regina. Nadat we over geboekt waren naar de vlucht voor de volgende dag werden we naar ons hotelletje gebracht en na een heerlijk diner lekker gaan slapen. De volgende morgen na een lekker ontbijt plaats genomen te hebben in de bus die ons naar het vliegveld zou brengen kwam er een oud mannetje uit de deur van het hotel, ik denk dat hij ergens in de 80 was of in ieder geval er dicht tegen aan, ook trok hij een beetje met zijn rechter been. Je denkt in eerste instantie het is een gast van het hotel maar dit bleek onze chauffeur te zijn, ik keek opzij naar Jacqueline en zei, oh boy dat biedt perspectieven met zo'n oud baasje achter het stuur. Ik had ook nog een bekertje koffie mee genomen voor onderweg en zat daar nog lekker van te genieten. Goed de bus draaide al om ons warm te houden, dus dat oude mannetje neemt plaats en maakt wat grapjes, ik verstond hem niet maar waarschijnlijk zei hij, hou je goed vast want dit wordt een hell of a ride. Dat rechterbeen waar hij een beetje mee trok daar was niets mis mee volgens mij, want die voet ging in één streep naar beneden, gevolg.......bekertje koffie leeg, broek nat (van de koffie hoor ik had niet in mijn broek gepiest van angst) en wij hingen in de safety belts. 2 bochten om naar links gelukkig was het niet glad en op naar de snelweg. Bij het verlaten van de parkeerplaats was de snelheid dermate opgelopen dat ik het vermoeden had dat deze beste man nooit meer op tijd stil zou staan om de highway op te draaien. Net toen ik dit bedacht gooide hij de remparachute uit en met onze neus tegen het plexiglas plat gedrukt kwamen we tot stilstand. Oh my god, ik dacht dit gaat niet goed komen. Na de highway op gedraaid te zijn ging die trekkende rechter voet in één trap weer naar beneden en werden wij in onze stoelen gedrukt of dat we in een Formule 1 auto zaten. Ik vermoed dat het een oud coureur was of zoiets, alle auto's die voor ons reden waren in een mum van tijd kleine dinky toys in de achteruit kijk spiegel en hij wilde zeker weten dat hij als eerste de volgende bocht in ging. Hevig overhellend waarbij ik me af vroeg of we overeind gingen blijven zat hij nog eens rustig de juiste zender op te zoeken op de radio, waarbij ik vroeg of hij aub een beetje op de weg wilde letten. Waarschijnlijk kon hij mijn engels met accent niet goed verstaan en hij in zijn binnenspiegel probeerde contact met mij te leggen om te vragen wat ik zei, wat mij meteen besloot om maar beter mijn mond te houden en hem niet verder af te leiden.

 Goed na het snelheids record van en naar het vliegveld verbeterd te hebben zijn we toch goed aangekomen op het vleigveld. Na een uur en 20 minuten vliegen zonder noemenswaardige problemen en na een rit van 2 uur waren we om 5 uur zondag middag weer veilig thuis. Alle beestjes waren blij ons weer te zien en de buurman die voor de beesten zorgde had ook de yard schoon gehouden van alle sneeuw wat erg fijn was zodat ik de volgende dag niet gelijk uren op een tractor hoefde te zitten. Inmiddels zijn we weer over tot de orde van de dag en van een jetlag hadden we niet veel last. Jacqueline heeft wel bronchitus op gelopen of dat nu in Nederland gebeurt is of in het vliegtuig dat weten we niet maar ze is deze week een hele week thuis om niet haar collega's aan te steken. Ze hoest als een rokend paard maar na wat antibiotica gaat het alweer een stuk beter. De eerste week van April krijgen we weer bezoek uit Nederland, Wilfred komt over voor een weekje, hoop voor hem dat we dan sneeuw vrij zijn maar heb er een hard hoofd in. Je horen wel weer van ons ergens in April als we ons hoofd boven de sneeuw uit kunnen houden.