Sunday 7 April 2019

Ergernissen in Canada land.

En dan is het ineens weer Winter, shit alweer? Ja en zo voelt het ook waar was de lente, waar is de zomer gebleven. Lente hebben we over geslagen en was het ineens Zomer en we hadden weer een mooie zomer maar ook die is al weer voorbij, herfst, Bang, November hit de kalender en gelijk Winter.

Ik weet, het is weer heel lang geleden dat ik ons blog aangevult heb maar het is niet dat er niets te schrijven valt maar altijd hetzelfde lezen gaat vervelen denken wij. Inmiddels hebben we begrepen dat velen dit geen probleem vinden. Voor ons is het veel al hetzelfde en denken we dat het niet interessant en leuk is om te lezen of dat het gaat vervelen maar dat blijkt niet zo te zijn.

De kop doet het al vermoeden, "ergernissen", ja ook die zijn er hier in Canada. Nooit gedacht dat ik hier waar alles een easy pace heeft ook ergernissen kan hebben. Goed, we gaan het niet over de politiek hebben wat dat is geen ergernis maar meer een irritatie zowel in Nederland als hier in Canada. Ergernissen en irritatie, iets voor velen van jullie heel bekent, een dagelijks terug kerend fenomeen. Een fenomeen dat zich opstapeld, een fenomeen dat zich uit in gevoelens en humeur....................... En dan ineens barst de bom. Het spreek woord, "de beste stuurlui staan aan wal" is ook hier een bekend verschijnsel. Praten we hier niet over de ergernissen waar we al jaren tegen aan lopen wat betreft het auto onderdelen verhaal daar zijn we inmiddels aan gewend en het gaat zoals het gaat, meer kunnen we niet doen. Wij willen hier wonen dus aanpassen is het woord wat we dan moeten gebruiken. Lopen ze hier 20 jaar achter? Oh nee wacht, 30 jaar lopen ze hier achter wat betreft automatiseren, magazijn management enz. Een gladde rug heb je hier nodig en die hebben we inmiddels gecreeëd dus lijkt alles wel mee te vallen, toch blijkt er een hobbel op die rug te zitten waar diverse irritatie's achter blijven haken. Hoe zit de draad in de naald of hoe is dat gezegde ook alweer. We zijn al meer dan 11 jaar weg dus alle gezegdes en spreekwoorden vervagen een beetje. Misschien schiet het zo wel te binnen. Vrijwilligers werk,........... geweldig heel leuk om te doen, maar hoever wil je gaan in vrijwilligers werk. Volunteer werk noemen ze het hier. Vele non for profit organisaties worden bestuurd door vrijwilligers en dat werkt over het algemeen goed. Okay er zijn wel eens menings verschillen maar daar word over gepraat en word er een oplossing gevonden. Toch zijn er mensen die vinden met een beschuldigend vingertje te moeten wijzen en weer anderen vinden het nodig om vrijwilligers onder druk zetten. Een goed idee is altijd welkom bij elke instantie of vereniging die afhankelijk zijn van donaties en sponsors. Vaak word er dan ook groen licht gegeven en het idee word uitgewerkt. Zoals ik al zei, vele organisaties worden gemanaged door volunteers en volunteers proberen hun vrije tijd zoveel mogelijk aan één of meerdere van die organisaties te besteden. Het is aan jezelf hoe veel tijd je er aan wilt besteden. het blijft tenslotte vrijwilligers werk. Ieder mens is anders, de één kan nu eenmaal meer tijd besteden of zijn tijd beter verdelen dan de ander. Soms ontbreekt het aan energie, soms zijn er onverwachte gebeurtenissen of iets dergelijks. Enkelen in deze organisaties zien dat niet zo en denken dat een ieder met dezelfde dedication aan iets deelneemt dan hun zelf doen. Deze mensen denken dat ze zich alles kunnen permitteren, een soort egoïsme komt dan bij hen naar boven en dan krijg je dus een duidelijk geval van de beste stuurlui staan aan wal of  een gevalletje, jij doet wat ik zeg wat je moet doen. Het woordje moet zou in vrijwilligers werk niet voor mogen komen. Als persoon wil je de vrede bewaren en niet overal tegen in gaan of de handdoek in de ring gooien, je denkt ze gaan het wel inzien of het zal wel los lopen. Maar nee ze gaan zelfs de baas spelen of druk op je leggen als persoon. Ze praten met anderen, ze vertellen, we gaan dit en moeten dat doen, het voelt als praten achter je rug om. Je krijgt dit via via te horen en dan daalt de motivatie naar nul. Waarom kom je niet direct naar ons toe en zeg wat je te zeggen hebt, als persoon of als groep. Nee dat doen we niet dat is de confrontatie aan gaan en dat durven we niet.
Ik zeg altijd als je iets doet doe het goed of doe het helemaal niet, do it right or don't do it at all, en dat kost tijd, soms veel vrije tijd. Daar zijn ze het mee eens zeggen ze, maar als je weer eens naar een vergadering gaat en wat ideeën naar voren brengt of een verslag doet waarvan je weet dat deze nodig zijn om een organisatie hoger op te tillen wordt er tijdens een meeting volwaardig ja geknikt en vervolgens wordt er niets mee gedaan. Of wacht, toch wel, we praten erover met anderen maar niet met de persoon in kwestie. De volgende meeting worden dezelfde items aangehaald de voor en de tegens worden besproken en daar blijft het bij, weer een vergadering voorbij en niets veranderd, ze zien alleen maar leeuwen en beren en dan een nieuwe aanpak proberen, oh help dat gaan we niet doen stel je voor. Sommigen vinden het nodig om ruzie te gaan maken om hun zin door te drijven enz. Ruzie resulteert vaak dat er een board member aftreed dus dat brengt de organisatie alleen maar verder weg van het doel. Kom op mensen het is 2018, mee gaan met de tijd, open staan voor moderne middelen en je hebt elkaar nodig. Toch bepaalde personen (de ruzie makers en pushers) zijn volgens mij bewust van hun eigen tekortkomingen, ze hebben faal angst en dat reageer je uit op andere board members. Altijd jammer dat dit gebeurt. Helaas zetten die personen die elkaars back coveren toch hun zinnen door en blijven ze pushen met het gevolg dat je als vrijwilliger afhaakt en de handdoek in de ring gooit. We zouden het niet over de politiek hebben maar het lijkt er wel verdacht veel op. 😁
Nadat je aan geeft ermee te stoppen is het leiden in last, want ja dat was nu ook weer niet de bedoeling, we hebben je zo hard nodig, nou helaas daar had je eerder over na moeten denken. Het zit je hoog op dat moment en soms twijfel je of je de goede beslissing hebt genomen om op te stappen omdat je weet dat het anders kan en dat het doel om een community hoger op te tillen kan en dat een bepaalde community potentie heeft, maar naarmate de tijd verstrijkt voel je dat je de juiste beslissing hebt genomen en denk je bij jezelf het heeft zo moeten zijn om erachter te komen dat je je tijd beter thuis kunt verdelen en dat je daar meer voldoening uit haalt.

Ach ja, het is overal wat, in Kapelle hadden we de blaaskaken in de ondernemingsvereniging toen ik daar nog lid van was, en hier is het al niet anders, niet echt blaaskaken hier maar meer het egoïsme en het roepen van "ik heb geen tijd daarvoor". De Gravelbourg ondernemers willen allemaal miljonair worden maar zelf ergens effort in steken, oh nee dat moet een ander doen.
Toch ben ik nog steeds blij dat ik in dit prachtige land mag wonen. In een community die erg supportive is naar iedereen en alle bedrijven. Het is al vaak geschreven maar bijna elke dag voelt nog steeds als vakantie met de gedachte nooit meer naar huis te hoeven. Thuis is hier. We bepalen zelf elke dag wat we die dag gaan doen. Vroeg opstaan of iets later, werken of naar de stad geld uitgeven. (LOL) We hebben beiden ons werk aan huis geen baas die boven ons staat dus daar is geen druk. We eten samen, we drinken koffie samen en doen bijna alles samen zoals onderhoud in de tuin, de schapen, huishouden, soms uit eten, auctions, meetings, teveel om op te noemen. De romantiek nou die lijdt daar niet onder daar zorgt Jacqueline wel voor 😎. Het is bijzonder rustig hier op de prairie met vele mooie en gelukkige momenten ook mindere momenten maar dat zijn er gelukkig niet veel. Het is jammer dat niet iedereen in deze positie kan verkeren en velen zullen het misschien ook niet willen. Soms droom je weg en denk je aan ouders, vrienden en bekenden en vind ik het jammer dat velen onder jullie denken dat er hier niets te beleven valt, het is ook jammer dat wij onze familie en vrienden niet kunnen laten zien wat we hier opgebouwd hebben en waar we trots op zijn. Het is maar net waar je van houdt uiteraard, strand en zee, dan moet je hier niet zijn, machtig grote steden en drukte dat is een no no. Uitzicht, vrijheid, rust, wild life, vriendelijkheid, vissen, bootje varen, over de eindeloze binnen wegen kilometers rijden zonder ook maar één iemand tegen te komen, stromende beekjes, cowboy's, oude troep maar ook een boel historie met prachtige gebouwen. Ikzelf haal veel voldoening uit in het rijden van oude auto's of Trucks, raampjes open, hond mee en het rijden op de eindeloze back roads. Wij wonen niet in een gebied waar je ergens naar toe kunt lopen of even de fiets nemen. Fietsen zou kunnen, maar is riskant slechte wegen en geen fietspaden. Het kan wel maar mocht je een lekkeband rijden het duurt 4 km of meer voordat je een bewoond huis ziet of 20km voordat je in het dichtsbijzijnde dorpje uitkomt. Zelfs bij Omroep Zeeland (heb je het gezien?) vroegen ze zich af hoe wij erbij kwamen om zo afgelegen te gaan wonen voor Nederlandse begrippen. Iedereen heeft het wel gezien denk ik onze aflevering bij Zeeuwen in de West. Was heel leuk om aan mee te werken vond het wel frappant dat wij benaderd werden voor deze serie. Je denkt zelf wat is er nou zo bijzonder hier, is daar interesse hoe wij een hier een bestaan opbouwen bij kijkers van Omroep Zeeland, blijkbaar wel, die serie is en word nog goed bekeken. Ja hoe gaat dat dan, hoe kwamen ze bij ons terecht? Dat vroegen wij ons ook af. Een correspondent die de vorige series voor Omroep Zeeland had gemaakt woont in NewYork en was afgereisd naar Maimi voor een aflevering te maken voor Zeeuwen in de West over 2 Zeeuwse dames die al lang in de USA wonen. Die bewuste correspondent is een freelance reporter voor zowel Omroep Zeeland als voor vele bekende Media kranten in Nederland. Een in Nederland geboren en Nederlands sprekende vriendin van ons die al vele jaren in Florida woont was daar ook aanwezig. De Correspondent liet weten nog 1 Zeeuws iemand te zoeken met een origineel maar een niet alledaagse emigratie. Yoli, want zo heet onze goede vriendin uit Florida heeft onze naam genoemd en ons Blog door gegeven, jawel dit blog welke je nu aan het lezen bent. De verhalen op ons blog en een telefoontje met mij (Fred) deed de correspondent beslissen dat wij in aanmerking kwamen voor de laatste uitzending en of we daar aan mee wilden werken. Natuurlijk, wil ook wel eens een bekende Zeeuw spelen, nee hoor we hebben eerst wat afleveringen bekeken voordat we besloten om mee te doen want een "ik vertrek" aflevering zag ik niet zo zitten, nou je hebben gezien wat het geworden is. Vind het ontzettend knap van Daan Willis want zo heet de interviewer cq filmer dat je een heel emigratie verhaal van 2 personen in een paar minuten kan knopen en dat je precies kan laten zien hoe het er hier aan toe gaat. Ja echt, was leuk om te doen.


Inmiddels zijn we aangekomen in het voorjaar van 2019, het is zonnig en de winter is voorbij. Dit jaar was eind Maart alle sneeuw weg en is tot dusver April niet zo koud als dat het de afgelopen jaren was. We gaan zien wat er dit jaar weer voor ons uitgestippeld staat. We hebben 22 Lammetjes erbij, van 11 schapen 22 lammetjes dat is niet slecht dat is zelfs boven het gemiddelde. Jacqueline doet goede zaken op deze manier ze zorgt er ook ontzettend goed voor. In de tweede helft van Februari konden we de eerste lammetjes verwachten en uiteraard tijdens de koudste periode van de hele Winter kondigden de eerste lammetjes zich aan. Jacqueline was goed voorbereid en eerlijk waar ik neem mijn pet af voor haar, elke nacht gaat ze één of twee keer kijken ondanks de extreme kou of een schaap in labour was of checken voor geboren lammetjes zodat ze niet zouden bevriezen. Dit heeft ze weken achter elkaar vol gehouden heel knap en ben best jaloers op de energie die zij heeft. Natuurlijk wil ik mezelf ook een schouder klopje geven, af en toe heb ik haar bij gestaan waar het nodig was met lammetjes afdrogen of onder de warme lamp leggen. We hebben warme aparte stalletjes waar we de schapen en hun pas geboren lam(metjes) onderbrengen voor zeker 24 uur zodat het schaap het lammetje kan bemoederen en wat hechter worden zodat ze het lam of lammen niet afstoot.
We gaan zien of we dit jaar ook nog wat Nederlanders over de vloer krijgen zover voor nu nog geen logeës aan gekondigt maar dat kan zo veranderen. Vorig jaar (2018) was het betrekkelijk rustig, mijn moeder moest haar reis afzeggen vanwege gezondheids redenen en onze vaste logeës welke we bijna elk jaar kunnen begroeten onze goede vrienden Wilfred en Odette kozen deze keer voor Africa. Wel vonden Patricia en Mark met hun kids Julia en Thijs (onze vrienden uit Baflo) de weg naar het zuid westen van Saskatchewan en zijn een week op de prairie gebleven.

Gaan wij nog richting Nederland? Dat denk ik niet ik hoop dat iedereen gezond blijft zodat wij niet persé de oceaan over hoeven te steken. Jacqueline is in Maart 2018 nog een week naar haar familie in Nederland geweest hoofdzakelijk voor een bezoek aan haar 96 jarige oma en haar twee leuke nichtjes. Ze heeft het erg leuk gehad en even dacht ik dit gaat een jaarlijks terug kerend ritueel worden maar dat geloof ik niet, het heeft haar goed gedaan en blijbaar kan ze er weer even tegen, er zijn geen plannen om dit jaar weer richting Oma en Fam. te gaan.

Groetjes.     



Thursday 24 August 2017

De zonnige prairie

Howdy,

Jeetje hoe ga je ook al weer beginnen, altijd moeilijk om een begin op papier te krijgen. Het is altijd moeilijk om te beginnen maar als je dan eenmaal aan het begin begonnen bent dan vliegen de woorden en zinnen over je scherm. Net even oppassen als de zin aan het einde van je scherm komt dat je dan niet je toetsen bord van tafel veegt net zoals met een oude schrijf machine. Snap je hem? Ja we zijn erg grappig, alle reden toe. Het is al maanden prachtig weer op de prairie. Hoe vreemd kan het gaan. Het jaar 2016 is er één om snel te vergeten, jeetje wat een regen hebben we gehad, het hield maar niet op. Elke wolk die over kwam drijven liet ons met een nat pak zitten. Wat een extremen want nu is het gort droog en al vanaf de lente nagenoeg geen regen en hoge temperaturen, veelal in de twintig en dertig graden. Enkele weken zelfs achterin de dertig en een dag van 41 graden. Bloedheet? o nee hoor niet echt, niet zo drukkend als het in Nederland kan zijn. Vorig jaar bijna elke week gras maaien, en onkruid was niet bij te houden en de paarden bloemen hadden de grootste lol om de geïriteerde gezichten van ons. Nu zien we weer de echte prairie, de prairie zo ik hem graag zie, droog, zonnig en het gras is bruin. Geen paarde bloemen en het onkruid ligt met één spuitje onkruid verdelger op apegapen. Alleen het originele prairie gras heeft een ligt groene kleur en wordt ook niet bruin. Alle dagen ontbijt buiten, lunch buiten en avond eten buiten. Barbeque regelmatig aan, echt heerlijk. Okay okay ik begrijp het, de Nederlandse bloemenvelden zijn mooi met vele kleuren, jawel prachtig om te zien maar voor mij is dat alleen prachtig op een foto of foldertje. Ik hou echt van een gele, droge stoffige prairie. De boeren hebben een knotsgek goeie 8 jaren achter de rug vanwege uitermate grote en goede oogst, maar dit jaar worden ze weer even met de feiten op de neus gedrukt en zien ze dat het niet altijd geweldig kan zijn. Al mogen ze hier in de omgeving niet klagen want de oogst ziet er goed uit ondanks weinig of geen regen.


Hoe gaat het met ons? Best goed eigenlijk zijn altijd wel bezig met iets, weidje maken, omheinig maken, bloemetjes planten, dieren verzorgen, hooien, gewoon lekker bezig zijn met van alles en nog wat. Weekendjes weg, weinig dagen gaan voorbij dat er iets niet is gedaan. Veel avonden hebben we live music in diverse eet gelegenheden of liefdadigheid uitvoeringen veelal met muziek, erg relaxed allemaal.

 In de zomermaanden is het hier allemaal te doen dus word er altijd veel georganiseerd voor jong en oud. Meestal stopt het dan in September want dan worden de dagen weer korter de temperaturen gaan naar beneden, kinderen zijn weer naar school en gaat idereen zich weer klaar maken voor de winter. Als we de Prairie Almanac moeten geloven krijgen we weer net als afgelopen winter een zachte winter. Nou ik teken ervoor.

Ook de gezondheid gaat goed, ik heb de energie en momenten van een "jonge" vent alleen word ik regelmatig terug geroepen door mijn lichaam, dat protesteerd uitermate als ik weer idiote fratsen heb uitgehaald of dingen wil doen die me vroeger makkelijk af gingen maar nu toch iets moeilijker zijn of langer duren dan gewenst. Jacqueline gaat ook goed, Haar Massage studio loopt goed. In de zomer iets rustiger maar dat is normaal maar in de overige seizoenen heeft ze het best druk. Eén dag in de week knijpt ze er tusen uit en werkt ze in Hodgeville bij de verzekerings agent en Liquor store. Ja een mooie combinatie aan de ene toonbank verkoop en onderhoud je verzekeringen en leg je uit dat Drinking & Driving niet samen gaat en aan de andere toonbank verkoop je bier en sterke drank. Dan tussen door doet ze ook nog verzekerings cursussen want je moet up to date blijven met alle nieuwe wetten en wets wijzigingen die de ministers hier verzinnen. Over politiek gaan we het niet hebben want het is hier net zo'n zooitje als in Nederland maar dat is ver van mijn bed. Eén probleem Alaska is hier niet zo heel erg ver vandaan en met die kleuter in Noord Korea weet je het maar nooit. Als die werkelijk de Alaska grens kan bereiken met zijn raketten dan zitten wij er "lekker" dichtbij. En nu maar hopen dat die raket niet te ver afdwaald.

We hebben ook een reisje Toronto achter de rug. Zoals jullie misschien nog weten Jacqueline had een paar moedervlekjes die kwaadaardig bleken te zijn en dus inmiddels zijn weg gehaald. Regelmatig laat ze nog vlekjes weghalen welke wij niet vertrouwen, die worden dan onderzocht om te zien of er kwaadaardige cellen aanwezig zijn, tot nu toe zijn er geen vervelende vlekjes gevonden. Wel heeft ze een vlek in haar oog welke we op verzoek van de specialist hier in Saskatchewan hebben laten onder zoeken door een meer gespecialiceerde specialist in Toronto. Deze man stelde ons gerust dat het om een gewoon moeder vlekje gaat welk bijna ieder mens in zijn ogen heeft. Dat was goed nieuws en omdat we nu toch in Toronto waren hadden we mooi tijd om onze vrienden Cees en Carlien te bezoeken die op een uur van Toronto in Woodstock wonen of eigenlijk toen daar nog woonden, want inmiddels zijn ze weer verhuist nog meer oost, naar Fredricton, New Brunswick. Als ze nog een keer meer oost verhuizen zitten ze weer in Nederland 😃. laten we hopen dat ze nu eindelijk gevonden hebben waar ze al zo lang naar opzoek zijn. Zo met het goede nieuws in de pocket werd het dus een kleine vakantie.

Echt niets aan de hand.

Ik vertelde al dat het zo warm is, het is 24 Augustus, 3 uur in de middag en heb de pijp aan Maarten gegeven, het is bloedheet (36+) en ook in de werkplaats loopt het kwik snel op, een flinke onweersbui zit te broeden. Dus lekker in huis met de airco aan wachten tot het weer wat afkoeld. Morgen of eigenlijk vannacht zakt het kwik weer naar een normale temperatuur, overdag zo rond de 25 graden. Een paar weken geleden liep het kwik op tot over de 40 graden maar was het niet half zo benauwd als dat het nu is.



Beestjes gaan ook goed, we hebben dit jaar een goede oogst, uit 8 schapen 15 lammetjes dus dat is niet slecht. Vorig jaar werden onze lammetjes gekocht door de Huttereit Colony maar die hebben laten weten dat ze dit jaar overslaan. Dus gaan onze lammen dit jaar waarschijnlijk naar de veiling. Ze zullen dan met opbod worden verkocht aan de hoogste bieder, ook weer een nieuwe ervaring voor ons. Ook zal dit bepalend zijn (de opbrengst) of we nog meer schapen nemen in de toekomst of dat we het gewoon met Hobby farm houden.


 Onze Longhorn cows hebben we ook nog en die zijn op dit moment op bezoek bij de bull. Als ze in October terug komen zouden ze zwanger moeten zijn en hebben we voor volgend jaar ook twee kalfjes in het vooruit zicht. De cattle prijs is best goed op dit moment dus hopen dat dit nog even zo blijft dan hebben we daar ook weer inkomsten van. Even voor de duidelijkheid voor mijn vrienden die dit lezen de beesten die we hebben verdrijven niet de auto gekte waar ik nog steeds in verkeer. Ik cross nog steeds rond in oud roest met V8ten, kabaal en veel cilinder inhoud en sommige met het nodige vermogen. Jacqueline heeft nog steeds de Jeep Grand Cherokee met V6 en laat ze nu helemaal gecharmeerd zijn van de nieuwe Jeep Grand Cherokee SRT of the Dodge Durrango SRT. Yessssssssssss, wie weet zit er nu een horse power auto aan te komen voor de lange afstand. Kan bijna niet wachten tot het zover is. Ben dan ook hard aan het sparen en proberen het vuur aan te houden bij Jacq. Kippen hebben we ook nog maar onze flok is aardig uit gedund. Eerst een Coyote en daarna een Vos die zich te goed gedaan hebben aan de kippen. Van de 18 volwassen kippen die we hadden zijn er nog twee over dus dat betekend 2 eieren per dag dus das niet te veel. Van de jonge flok welke we er in Maart 50 stuks hebben aangeschaft als 1 dag kuikens zijn er nog 23 over, maar die leggen nog geen eieren, daar moeten we nog 4 weken op wachten dus de verkoop van eieren ligt stil. We hebben live traps (val) om de predators te pakken maar dat is ons tot heden nog niet gelukt. Eén keer heb ik de Coyote betrapt en van dichtbij een kogel en een geweer laten zien dus die had de schrik te pakken en hebben we hem niet meer gezien. De Vos daar in tegen is ons elke keer te slim af, hij is zelfs zo slim dat hij het vlees uit de trap haalt zonder deze te triggeren. Zelfs het vlees vast binden helpt niet hij weet het er elke keer uit te halen. Dan moet je de kippen binnen houden hoor ik jullie nu denken en dat is ook zo maar we hebben free range kippen en verkopen onze eieren als free range eieren en om die beestjes binnen te houden zeker nu met die warmte nee hoor daar ga ik niet aan beginnen.

Mijn moeder is ook weer geweest voor drie wekenen en onze vrienden Wilfred en Odette hebben hun Motorhome weer opgehaald en zijn via de Rocky Mountains richting Yellowstone park gegaan. Een mooie reis die ze hebben gemaakt van een week of 6. Voor volgend jaar hebben ze andere plannen. Ze willen ook nog graag wat andere landen bezoeken dan alleen Canada en Amerika en dat is te begrijpen dus de Motorhome hebben we verkocht. Was best jammer om die van de driveway af te zien rijden naar zijn nieuwe bestemming in Medecinehat.

 Jacqueline haar vader en moeder zijn ook geweest voor een dag of tien en dat was best al weer even geleden dus dat was harstikke leuk hun hier te hebben. Ze hadden er weer een ontdekkings reis van gemaakt en best weer genoten van al het moois Alberta en Saskatchewan de toeristen te bieden heeft. Ook hun hebben mooie plannen voor in de toekomst, ga niet vertellen wat maar we zullen ze nog vaker zien in de komende jaren.

Zoals altijd, als wie dan ook ons wil zien moeten je, jullie, (of hun) deze kant op komen want wij komen niet naar Nederland als dit niet nodig is. Ik weet dat kost geld maar goed het kost ons ook geld om naar Nederland te komen dus als iedereen in Nederland gezond mag blijven, blijven wij voorlopig hier op de prairie.


Groetjes van ons en een poot van Buddy.








Thursday 22 December 2016

Gelukkig zijn heeft 2 kanten

Dit keer een aparte headliner, meestal als we schrijven vertellen we hoe goed we het wel niet hebben en eigenlijk alleen maar de leuke gebeurtenissen worden naar buiten gebracht. Facebook is daar een mooi voorbeeld van. We hebben het goed en we doen het goed maar op sommige momenten is het moeilijk om dat in te zien. Soms heb je van die momenten, soms duren ze weken. Vooral als het tegen zit of dat het lijkt of alles en iedereen tegen je is. Niets is minder waar, maar het is een gevoel wat je overvalt en waar je niet zomaar vanaf komt met een goed gesprek. Het is een op één stapeling van gebeurtenissen waar je op dat moment geen weg mee weet. Wat op dat moment gebeurt, wat in het verleden is gebeurt of wat je vermoed wat er in de toekomst gaat gebeuren. Is het moeheid of een op één stapeling van problemen waarvan je opgebrand raakt, depresiviteit of gewoon de mensen om je heen. Geen idee, wat ik wel weet is dat het van je afschrijven van vervelende gebeurtenissen een goede therapie is, voor mij althans. Ik noem het vervelende gebeurtenissen maar zijn ze wel zo vervelend, eigenlijk niet. Vele dingen gebeuren met een reden.
Nu zie ik iedereen die dit leest met gefronste wenkbrauwen zitten en denken wat is er dan zo vervelend, wat zijn die gebeurtenissen dan wat zo'n impac heeft. Sommige zijn van technische aard, iets wat niet werkt en al maanden sleept. Je slaapt er niet van, want je weet niet hoe het op te lossen. Je hebt al van alles geprobeerd maar het doet niet wat het zou moeten doen. Je vraagt anderen, je browsed de internet, alle oplossingen die aan gedragen worden helpen niet dat probleem op te lossen. Je wordt nerveus, wat nu, moet ik nu gaan vertellen dat ik het niet kan. Slik........... nee dat is mijn eer te na.

Te veel hooi op je vork nemen en door de bomen het bos niet meer zien dat zijn goede spreuken die heel erg voor mij gelden. Zoveel werk liggende hebben dat je niet meer weet waar te beginnen en dus wegloopt en maar iets gaat doen wat totaal geen prioriteit heeft. Mensen die zeuren en dan bedoel ik niet het normale "gezeur" waar ik om moet lachen maar mensen die menen mij te vertellen wat ik moet doen en wat niet te doen. Moet je niets van aantrekken zeg je dan maar daar zit nu juist het probleem dat doe ik dus wel. En dan dealen met een hele grote, het ouder worden, het accepteren van het ouder worden. Ik kan anderen goed vertellen dat ouder worden erbij hoort en jezelf daar naar aan moet passen, das makkelijk praten richting een ander, uit ervaring weet ik dat we blij moeten zijn dat we ouder mogen worden. Dat kan niet iedereen zeggen, er zijn velen, helaas niet meer onder ons, die ook graag ouder zouden willen worden dan dat ze geworden zijn. Toch baal je er van dat je geconfronteerd wordt met het feit dat sommige werkzaamheden niet zo makkelijk meer gaan of eigenlijk niet meer gaan. Toch iets wat aan je vreet. Ik weet het je kunt het niet veranderen hoe graag je het ook zou willen dat zijn gebeurtenissen buiten je macht om, maar toch effect het de qualiteit van leven. Dan de vrienden of anderen om je heen die weten, of te horen hebben gekregen dat ze niet meer beter kunnen worden, het vreet aan je en daar hebbn we regelmatig mee te kampen. Gelukkig gaat het weer over als je er eenmaal mee om weet te gaan.
Genoeg gezeurd over een "bad day at the office", inmiddels zijn we aangekomen in Augustus. Jawel het is al Augustus, I know, waar zijn Juni en July gebleven? Je bent aan het schrijven doet je computer een keer uit en weer aan en we zijn al een paar maanden verder. Het technische probleem is opgelost en ik heb het zelf op kunnen lossen dus dat is een hele last van mijn schouders. De laaste maanden veel tijd voor onszelf genomen. Veel onderhoud en reparaties die nodig waren aan ons eigen equipment goed aangepakt. De weiden en hekken voor de schapen en de koeien aangepakt en nog veel meer. Geeft een voldaan gevoel. Onze veestapel is uigebreid met 2 longhorn koeien. Deze stonden al lange tijd op mijn lijstje en in April kwamen we in de mogelijkheid om 2 koeien te kopen. De schapen hebben gelamd en we hebbn nu 21 schapen in totaal. Het lammeren ging uitermate gemakkelijk, we waren overal op voorbereid dat het geen gemakkelijke klus ging worden.Toch zijn alle 7 schapen bevallen van 1 of meerdere lammetjes en wel allemaal gezond ter wereld gekomen zonder bemoeienissen van ons. De natuur heeft keurig zijn werk gedaan. In September gaan de lammetjes de markt op en worden ze verkocht. In February zijn er 50 kuikens afgeleverd hier op de farm waarvan er nu nog ongeveer 30 over zijn en inmiddels zijn deze redelijk volwassen en beginnen zo langzamerhand eieren te leggen dus de ei verkoop kan ook weer beginnen.

Anne de Schaap Herder
En dan is het ineens November, dus gaan we terug kijken op het afgelopen jaar. Al met al wederom een geweldig jaar, zoals met alles en iedereen kwam ook dit jaar weer met zijn Ups & Downs. We kijken terug op een leuk jaar maar wel een vermoeiend jaar. We hadden veel en geweldig leuk bezoek uit Nederland. Vrienden, Familie die elkaar met een week of 2 weken pauze voor ons kwamen opzoeken of hier verbleven. Eerst was het de beurt aan Jacqueline haar neef Luc, met vrouw Joan en dochter Anne. 3 weken hebben ze hier vertoefd en we hebben samen diverse uitstapjes gedaan en natuurlijk hebben ze fantastisch mee geholpen op de farm met allerlei hand en span diensten.
Neef Luc met vrouw Joan en dochter Anne

De grens met Amerika

Luc is zijn zonden aan het overdenken.

Ook kregen we bezoek uit onverwachtse hoek, een bezoek van 2 alleraardigste mensen met 2 kinderen. Zal even uit de doeken doen hoe dat is gegaan. Op een maandag avond kwamen we thuis vanuit Gravelbourg waar we even voor wat te eten naar toe waren gegaan. Op de oprit stond een Camper Van met de deuren open, ik kijk opzij naar Jacqueline en vraag haar, heb je een Massage klant vanavond? Niet dat ik weet was het antwoord, oh dan is het waarschijnlijk iemand met pech of die bijna zonder benzine valt. Ik doe de garage deur open en rijd onze auto naar binnen. Met het uitsappen komt er een heel vriendelijk meisje van een jaar of 6 op mij afgestapt en zegt "ik heb jullie kleine kittens gezien" Ik versta natuurlijk alleen "kittens" en ga in het engels tegen haar praten, zij rent verlegen weg. Ik had dan ook helemaal niet in de gaten dat ze Nederlands sprak. Zo komt er een Jongeman en vrouw aan lopen en beginnen Nederlands te praten. Dan pas krijg ik in de gaten dat we Nederlands bezoek hebben uit onverwachte hoek. Mark is de naam van de jongeman en hij is een fan van ons Blog legt hij uit. Hij leest al onze avonturen op ons Blog en omdat ze over de Highway #1 aan het reizen waren kwamen ze redelijk dicht in de buurt en vonden ze het leuk om even gedag te zeggen. Knap van hun dat ze het gevonden hebben waar wij wonen. Ze waren aangekomen in Canada in ThunderBay waar ze ook vrienden hebben wonen en zijn ze met een gekochte camper richting Vancouver BC onderweg. Ze hebben 2 nachten gecampeerd bij ons. Aardige en vriendelijk mensen en 2 leuke kinderen die heel erg genoten hebben van mee rijden in onze Golf kar. Na aardig bij gepraat te hebben komt naar voren dat Mark regelmatig naar Canada komt, Mark zou ook graag deze kant op willen emigreren maar Patricia zijn vrouw heeft geen zin om weer helemaal opnieuw te beginnen en de kinderen het drama voor te schotelen zo ze dat meestal uit de doeken doen in "ik vertrek". Zo ik al eens in een vorig verhaal uit de doeken heb gedaan draagt iedereen een rugzakje met zich mee met hun verleden er in, zo ook Patricia en Mark en dan begrijp je soms beter waarom sommigen de stap niet willen nemen. Patricia laat Mark zo vaak hij wil naar Canada gaan om het drukke leven in Nederland even achter zich te laten. Het was ontzetten leuk hun hier te hebben en geweldig om er weer een stel vrienden bij te hebben al is het dan helaas weer op een te grote afstand om even om de koffie te kunnen. Een ieder geval een adresje waar we zeker een keer naar toe zullen gaan als we ooit weer eens de oceaan oversteken. Ooit wel eens gehoord van Baflo? Dat ligt in Groningen en dat is het leuke kleine plaatsje waar Mark en Patricia met de kids wonen. Het weekend daarop komen Ko en Jolanda uit Yorkton Saskatchewan voor een bezoekje, hun gaan op vakantie naar de Rocky Mountains.
De nieuwe Dodge met Caravan van Ko & Jolanda
Kort na het vertrek van Ko en Jolanda kunnen we mijn allerbeste vriend Wilfred met 2 van zijn kinderen en a.s, schoonzoon van het vliegveld in Regina ophalen. Wilfred komt zijn motorhome ophalen om samen met zijn aanhang richting Nova Scotia te rijden waar zijn vrouw Odette en hun zoon Nick naar toe vliegen en zo de hele familie vakantie kan houden aan de prachtige oost kust van Canada. Wilfred was een beetje gejaagd en wilde zo snel mogelijk vertrekken omdat het een lange reis zou worden. Gelukig konden de jongens tijd vinden om wat hooi balen uit het veld te halen, iets wat toen nog met de hand gedaan werd. Inmiddels hebben we er een machine voor die het voor ons doet. Halifax NS is tenslotte 4606Km van ons vandaan als je via de USA rijd. Volgens Google Maps 43 uur rijden en als je dan ook nog vakantie will houden en niet dagelijks achter het stuur wil zitten ben je dus een week onderweg. Wel een mooie week want je komt op vele plaatsen waar je nog nooit geweest bent en dat maakt het wel uitdagend. Als ik met pensioen ga gaan we zeker die trip ook een keer maken. Wanneer ik met pensioen ga? Geen idee waarschijnlijk pas als ik 80 wordt, als ik zo oud mag worden.

Wiener Roast


Vrienden voor het leven.
Nadat Wilfred vertrokken is kort daarna krijgen we een tekstje van Mark en Patricia dat ze overnachten in Swift Current en ja dat is maar een uur en 15 minuten van ons vandaan dus vragen we of ze nog van plan zijn om nog even gedag te zeggen. En ja hoor de volgende dag rijd het Ford Campertje weer de oprit op. Een uur en 15 minuten is misschien voor Nederlandse begrippen ver of lang maar voor hier in Saskatchewan niet hoor. Het rijd hier heel relaxed en als je in dat uur en 15 minuten 5 auto's tegen komt is het veel. Voor je het weet is die reis tijd voorbij. Na een nachtje op de farm gaan ze weer onderweg opweg terug naar ThunderBay om de terug reis te aanvaarden richting Nederland.
Dan is het tijd voor een vaste bezoeker, mijn moeder die samen met een vriendin de reis weer aan gevangen heeft. De vriendin blijft bij haar kinderen in Rolling Hills AB en wij nemen mijn moeder vanaf het vliegvled van Calgary mee richting Saskatchewan. Hoop dat ze dit nog lang vol kan houden om elk jaar te komen dan hoeven wij niet naar Nederland, zoals al vaak gezegd zolang iedereen gezond blijft zul je ons niet snel terug zien in Nederland. Tegen het eind van September komen Wilfred en Odette de motorhome weer terug brengen en blijven nog enkele dagen om alles weer op te ruimen en de motorhome winter klaar te maken. Ook helpen ze nog even tussendoor een Motor uit een Combine te halen, een klus die we nog nooit eerder hadden gedaan en vele handen maken nog steeds ligt werk. Odette gaat als een wervelwind door het huis met wassen en afwassen, knap dat ze tussen door ook nog tijd kan vinden om lekker even buiten te zitten en een boekje te lezen. Dan eindelijk eind September is iedereen weer naar huis en kunnen Jacq. en ik aan onze wel verdiende rust beginnen, HA HA nee hoor grapje het was heerlijk en fijn om iedereen die ons een bezoek heeft gebracht om ons heen te hebben. Ik hoop dat jullie er net zo van genoten hebben als ons.

Hoe werkt de Naaimachine ook alweer?

Moeders en Ernie

Geen Commentaar
Verder gaat alles zijn gangetje, de lammetjes zijn op gehaald en de Ram is weer los gelaten tussen de vrouwtjes dus die kan ook weer aan het werk. Zodat we in April weer nieuwe lammetjes kunnen verwachten. Inmiddels is het 23 November en er is nog geen sneeuw al is er al wel nachtvorst maar dat is normaal voor de tijd van het jaar dus zijn we bezig alles klaar te maken voor de winter. De machinerie die we niet gebruiken gaat naar binnen, de accu's uit de tractors en auto's die niet gebruikt worden in de winter. Ja de accu's gaan onder de druppel laders. Accu's die je aan gesloten laat zitten en niet gebruikt lopen lamgzaam leeg en met de hele koude temperaturen hier kunnen ze dan bevriezen en vriezen ze kapot, dus dat proberen we natuurlijk te voorkomen. De week voor de kerst gaan we nog er een paar dagen tussen uit naar Manitou Beach niet naar een zonnig oord zo de naam doet vermoeden maar gewoon een spa op 3 uur rijden op de prairie. Het plan was om een midweek naar Fort Peck in Montana te gaan maar dat hebben we gecanceld omdat we een heel nat najaar hebben en dat vele boeren in de problemen raken om hun oogst op tijd binnen te krijgen, dus helpen we waar we kunnen en de shop is daar door erg druk. Op zondag helpen we een buurman boer met truck rijden of tractor rijden omdat zijn personeel niet wil werken op Zondag. Onbegrijpelijk dat als je als werkgever met de handen in het haar zit om je oogst binnen te krijgen waar hun salaris van wordt betaalt te horen krijgt op Zaterdagavond "tot Maandag" maar het is zoals het is. Inmiddels is het een paar dagen voor kerst en hebben wij een witte kerst en willen wij iedereen Prettige Kerstdagen wensen en een heel goed maar vooral gezond 2017.